Ευφροσύνη Μαντά-Λαζάρου, "Κρανίο Κύκλωπα"

Κρανίο Κύκλωπα

Ανεμελιά πλάι στην όχθη ποταμού ξαπλώνει το ζωάκι της,

την τρυφερή της γούνα

θα ακουμπήσει μια μέρα το χέρι στο αλέτρι και

θα ξυπνήσει τον κορυδαλλό.

Πάνω από το χώμα της. Αργότερα, αργότερα η ταφή.

Τώρα ο ποταμός να φεύγει.

Το μάτι πληγή.

Μέσα στο αίμα καίγεται σγουρό κοπάδι ο κόσμος.

Όλα η αυθάδεια τα πήρε στη φωτιά της.

Στη χαραγή του τέρατος-ανθρώπου

στο γύρισμα που παίζει με τη γλώσσα του

τους γρίφους, τα αινίγματα, την ήττα

ένα λεπίδι φως σχίζει και σχίζεται, πονά και προχωρεί.

~*~

Κρανίο Κύκλωπα:

Εκεί που δίχως βλέμμα οι κουρσεμένοι του θανάτου

το μάταιο σου τάζουν, τον αφανισμό μέσα στις τρύπες των ματιών τους

εκείνο έχει το χάραγμα μιας αυγής που μέσα φέγγει.

Το μέσα του σκοτάδι υγραίνει τώρα με παράπονο:

Φεύγουμε − μένουμε

στο ίδιο δίχτυ η ζωή, όμοια μια ψαριά βαραίνει.

~*~

Πιο άνθρωπος ο νοσταλγός,

πιο θεός με το λεπίδι ο ήλιος.

Αύριο οι φοβερές των λέξεων κόψεις.

Έτσι,

Ένα δάσος βαθαίνει ολόγλυφο.

Χαίνει σε λάκκο το μαύρο του νυχτερινό εντόσθιο.

Τα δέντρα όμως χωριστά

κουδουνίζουν στον ουρανό το ένρινο πράσινο.

Από τη συλλογή «Κρανίο Κύκλωπα»

Ευφροσύνη Μαντά-Λαζάρου, ποίηση.

Νικόλας Σιδέρης, σχέδια.

Εκδόσεις Εντευκτηρίου, 2019.