Νίκος Μυλόπουλος, "Όπως η θάλασσα με το αύριο"

Πίσω απ’ αυτό το μπλε

ΣΥΝΤΟΜΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

Ήταν μια σύντομη συνομιλία έμοιαζε φλόγα ετοιμοθάνατη

Όπως η ζωή κι ο έρωτας, το φιλί και το φως

Απ’ έξω περνούσαν απειλητικά τα τραμ σφυρίζοντας πως θα

      σ’ αρπάξουν

0 ουρανός ορφανός από βροχή χάριζε χαμόγελο ουράνιου

      τόξου

Υπήρχε τόση ομορφιά γύρω μας

Μα εμείς κοιτάζαμε περίλυποι τα μαραμένα φυλλαράκια

Ώσπου μαζέψαμε τα υπάρχοντά μας βιαστικά

Κι αναχωρήσαμε για χερσονήσους και στεριές ανεξερεύνητες

Για συγκυρίες κι επαφές σπαραχτικές

Καλοκαίρι ντυμένο Φθινόπωρο, καταπίεση ντυμένη ζωγραφιά.

Ύστερα ακουγόταν όλο και πιο καθαρά κάποιο σφύριγμα

Χωρίς κανείς να γνωρίζει αν αυτό σήμαινε επιστροφή ή

      αναχώρηση

Και κρατώντας στα ροζιασμένα χέρια μας δύο χρώματα

      κόκκινο κι ερυθρό

Αναπαλαίωση της αγάπης αρχινήσαμε, σε μια υπέρβαση

      δικαιοσύνης.

ΣΤΕΦΑΝΩΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Ο δρόμος ψέμα μακρύ με όλα τα φώτα του σβησμένα

Προκαλούσε ρίγος σαν ξυραφιά στην πλάτη της μνήμης

Η μέρα έπαιζε κουτσό στο πλακόστρωτο

Στεφανωμένοι με τα σύννεφα

Καλωσορίζαμε την ανάποδη νίκη

Σε χέρσο θάβοντας χωράφι τους φόβους μας

Ποτέ ξανά να μη φυτρώσουν.

Ύστερα οριοθετώντας το άγνωστο

Ξηλώναμε τις νάρκες και το παρελθόν που δεν γνωρίσαμε

Καθώς η λεπτή καμπύλη στο λαιμό σου

Λυπημένη θύμιζε νεροποντή

Κάθετη πλώρη καραβιού να μας πληγώνει.

Οπλίζοντας όνειρα

ΑΝΑΦΛΕΞΗ

Σφίξε λοιπόν με τα πελώρια μάτια σου

Πριν αυτά καταντήσουν δυο ελιές μαραμένες

Δυο περόνες τα πόδια σου, γραμμική ζυγαριά

Και εκείνα τα υπέροχα δάχτυλα ξεραμένα λιθάρια

Σαν ανθός βαμβακιού σε κατάμεστο από λάθη χωράφι

Τύλιξε με τώρα με φωτιά πριν το ευάερο φύλο σου

θυμίζει μόνο εφηβαίου αχλή

Με τα χείλη σκοτεινά τριαντάφυλλα σε θλιμμένο ροδώνα

Και γεμίζοντας με ακρίβεια ρολογιού

Το κενό μου ποτήρι της ύπαρξης

Ας λουστούμε μαζί στα κολλώδη νερά της πυρίτιδας

Σιωπηλά ναρκοπέδια λίγο πριν εκραγούμε.

ΚΑΤΑΚΑΛΟΚΑΙΡΟ

Ήταν κατακαλόκαιρο και τα κορμιά φλογισμένα

Θύμιζαν προπατορικό αμάρτημα

Τ’ αντρόγυνα ίδρωναν για ένα πιάτο φαγητό

Οι άντρες ονειρεύονταν μια νεαρή γυναίκα

Και τα κορίτσια ένα γέρικο χέρι αντρικό κρυφά να τ’ ασημώσει.

Οι λέξεις είχαν χάσει το νόημα και οι χαρές πάντα λίγες

Όλοι ζούσαμε για το χθες που τ’ ονομάζαμε αύριο

Οι τρελοί αυτοεξόριστοι στον μήνα της άδειάς τους

Κυκλοφορούσαν επιτέλους ελεύθεροι

Ενώ οι γιατροί κι οι δεσμοφύλακες πίσω απ’ τα σίδερα

Καφέ πίνοντας ελληνικό πυροβολούσαν.

Άφωνοι μπροστά στο χάος της σοφιστείας

Δεν μιλούσαμε πια ούτε στα όνειρά μας

Μικρές μερίδες θερισμού ψάχνοντας λίγο ακόμα.

Ύστερα ο χρόνος σκέπαζε τις κουβέντες των φτωχών

Όπως το χιόνι την αυλή

Όπως η θάλασσα τ’ αφηρημένα κοχυλάκια.

Γενικευμένη επίθεση

ΜΙΚΡΟ ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ

Κοιτάζοντας τη ματαιότητα με μάτια γυάλινα

Καταπίναμε ατάραχοι την πρωινή παλίρροια

Ενώ τα βράδια στον πλάγιο φωτισμό της σελήνης

Μεγάλες ανοίγαμε τρύπες στη φαντασία

Ταΐζαμε με λάθη την ερωτική μας υπόσταση

Χωρίς υπεροψία φυγής και αντιπαραθέσεις φαντασμάτων

Κλυδωνιζόμαστε μόνο σε παθιασμένους εγκλεισμούς

Με λύσσα και μοσχοβολιά, απρέπειες και πάθος.

Αλήθεια με πόσα όνειρα ακόμη μπορείς να στολίσεις

Το μικρό πανδοχείο εκείνης της νύχτας.

ΣΕΛΙΔΕΣ ΣΙΩΠΗΣ

Ο χρόνος έτρεχε πίσω μας σαν τρύπιο λάστιχο καθηλωμένος

Ανεβασμένοι στο κατάστρωμα κάποιου αργού ποταμόπλοιου

Παρατηρούσαμε αμίλητοι τις ώρες να πνίγονται αναπάντεχα

Οι σκέψεις μας δολωμένα αγκίστρια σε αφρισμένα νερά

Κι ο πλούτος όλος μετρημένες σελίδες σιωπής

Σε σακούλι γεμάτο αναμνήσεις.

Σπάνια ο ήλιος ζωγράφιζε στα πρόσωπα στιγμιαίες χαρές

Όμως το άπειρο δεν διέθετε σκιά

Κι η αιωνιότητα μετρημένη αρχή και τέλος.

Αναπάντεχη Εδέμ

                                           στον Κώστα Θ. Ριζάκη

ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΗ ΕΔΕΜ

Τα μεγάλα λόγια ανέμιζαν σε δρόμους φαρδείς και σε

      μπαλκόνια

Η προσωπκή ζωή του καθενός γραφόταν σε συντριβάνια

Και σε χώρους καλά φυλαγμένους στην ουτοπία

Με δαχτυλικά γεμάτους και χειλικά αποτυπώματα

Ένα χέρι ομίχλης τύλιγε τότε σε χαρτί διάφανο τις εμπειρίες

Προστατεύοντας τους ανθρώπους από τον χρόνο.

Η μοναξιά και η ζωή αδελφές δίδυμες

Μισούσαν πάντοτε η μία την άλλη

Αλληλογραφώντας με τα μάτια

Εμπλουτίζαμε με χαμόγελο τα άχρωμα χείλη

Μηρυκάζοντας αμίλητοι αλήθειες και ψέματα

Έτοιμοι για αναχώρηση από πλατείες οκταγωνικές

Όμως ήταν τόσοι πολλοί οι δρόμοι που ανοιγόντουσαν

Που δεν ξέραμε ποιον να πρωτοδιαλέξουμε

Κι όσο μιλούσαμε ρούχα απομείναμε ορφανά

Στης σιωπής την κουρασμένη λεωφόρο.

Στον κήπο με τις κατεστραμμένες ζωές

Όποιο λουλούδι κι αν μύριζες μοσχοβολούσε.

Από τη συλλογή «Όπως η θάλασσα με το αύριο», εκδ. Γαβριηλίδης 2016.