Κώστας Βάρναλης, "Ποιήματα"

Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΤΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ

Πώς του σπαθιού σου στόμωσεν η κόψη

και πώς μετράς τη γης με ανύπαρχτη όψη;

Κλεισμένη στων Ελλήνων τα ιερά

τα κόκαλά μας, σκούζε, Λευτεριά.

Αιώνες σε κρατάνε φυλακή

οι αφεντάδες σου ξένοι και δικοί.

Και σ’ αμολάνε λίγο, αν είναι χρεία

να πνίξεις αλλωνών ελευθερία!

                                                            (28-11-73)

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΟΥ

Στη ζήση αυτή που τη μισούμε,

στη γης αυτή που μας μισεί,

κι όσο να πιούμε δε σε σβηούμε,

πόνε πικρέ και πόνε αψύ,

που μας κρατάς και σε κρατούμε·

σ’ αυτήν τη μαύρη γης και ζήση,

που περπατούσαμε τυφλά

κι ανθός για μας δεν είχε ανθίσει

κι ούτε σε δέντρον αψηλά

κρυμμένο αηδόνι κελαηδήσει,

ήρθες Εσύ μιαν άγιαν ώρα,

όραμα θείο και ξαφνικό,

και γέμισε ήλιο, ανθόν, οπώρα,

κελαηδισμόν παθητικό

όλ’ η καρδιά μας, όλ’ η χώρα.

Αχ! τόσο λίγο να βαστάξει

τούτ’ η γιορτή κι η Πασκαλιά!…

Έφυγες κι έχουμε ρημάξει

ξανά και πάλι. Η Πασκαλιά

γιατ’ έτσι λίγο να βαστάξει!

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ

Σαράντα σβέρκοι βοδινοί με λαδωμένες μπούκλες,

σκεμπέδες σταυροθόλωτοι και βρόμιες ποδαρούκλες,

ξετσίπωτες, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι

ντυμένοι στα μαλάματα κι επίσημοι κι ωραίοι.

Σαράντα λύκοι με προβιά (γι’ αυτούς βαρά η καμπάνα)

καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!

Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στο τζάκι

κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι.

Όξ’ ο κοσμάκης φώναζε: «Πεινάμε τέτοιες μέρες»

γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες·

κι οι των επίγειων αγαθών σφιχτοί νοικοκυραίοι

ανοίξαν τα παράθυρα και κράξαν: «Είστε αθέοι».

Πηγή: Η Πύλη για την Ελληνική Γλώσσα (http://www.greek-language.gr/greekLang/index.html).

Στην εικόνα: Ο Κώστας Βάρναλης με τη γυναίκα του, την ποιήτρια Δώρα Μοάτσου-Βάρναλη.

Πηγή φωτογραφίας: https://praxisreview.gr/