Αντώνης Μπουντούρης, "Δύο ποιήματα"

ΚΕΡΑΜΕΙΚΗ

Τα χέρια της σπιθίζουν

σα τροχός.

Μου πρόσφερε ξανά το λαιμό της

για πηλό.

Να μαθητεύσω στη γλυπτική.

Κι αυτή

Ωραία αφυπνισμένη

να παραμείνει πάντα.

ΜΟΙΡΑΣΙΑ

Ένα στέρνο που ομολογεί μη το φοβάσαι.

Τη ματιά που σημαδεύει τον ώμο από ντροπή

να την εμπιστεύεσαι.

Το λέγαμε από παλιά.

Οι αυθεντικοί άνθρωποι είναι βαθιά σκαμμένοι.

Εύκολα γίνονται παιδιά.

Βρίσκουν με άνεση ένα λιακωτό

και κάθονται.

Να μοιράσουν και να μοιραστούν.

Αντώνης Μπουντούρης

Στην εικόνα: «Γαλάζια κόρη» (με βεντάλια και μαντήλι στα μαλλιά). Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι, περ. 330-300 π.Χ. (Πηγή: https://el.wikipedia.org/)