Κώστας Λιννός, "Μετασχηματισμοί Δ΄ "

ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

Ένα μισοσβησμένο όνομα στο χώμα

Μια σπασμένη καρέκλα στην ερημιά

Κι οι άνθρωποι που λησμονήσαμε

Όπως το γράμμα στο μπαούλο.

Μια σοφία μυστικά διδαγμένη

Από το μακρινό σήμα της ησυχίας

Ξυπνά τη μέρα, τα πανιά λύνει

Των τραγουδιών που δεν ήρθαν ακόμη.

ΣΟΝΑΤΑ ΓΙΑ ΦΩΝΗ: ΣΕ ΑΡΓΟ ΡΥΘΜΟ

Δεν είναι απάντηση, κι ας μοιάζει έτσι, απέναντι απ’ το νυχτωμένο

             πέλαγος

Η λάμπα που δεν άναψε, το τσέλο που δεν βγήκε απ’ τη θήκη του

Και το φεγγάρι που δεν κολύμπησε απόψε ανάμεσα στις μνήμες.

Ο φρέσκος αέρας τρίζει στις χορταριασμένες ζωές

Κι αν ο καθένας ήταν καθρέφτης, πάνω του θα έγραφε τώρα

Αφηρημένα σχέδια με το δάχτυλο, τα μονοπάτια στους γκρεμούς

             που προέκυψαν.

Ο θάνατος επιστρέφει απ’ τις εκδρομές, η ερημιά αγκαλιάζει πιο

             σφιχτά τον εαυτό της,

Τώρα η μουσική κοιμάται στο νερό, στα πρόσωπα, στα φτερά

             του περιστεριού

Η γερτή ράχη της μοίρας πότε φαίνεται, πότε χάνεται

Κι ένα παλιό μολύβι γράφει ακόμα το βιβλίο που απέμεινε·

Είναι σαν να ’χουνε γενέθλια τα κύματα και να γιορτάζουνε μια

             φώτιση

Και στο ψηλότερο σημείο της καρδιάς ο φάρος να μην σβήνει

Κι ένα τσέλο να καίγεται και μια φωνή να τρίβεται σαν

             ψαροκάικο στον κάβο μιας υπόσχεσης.

ΟΙ ΕΡΗΜΙΤΕΣ

Σπουδάζοντας τη μουσική των δέντρων

Μίλησαν με τα σύννεφα

Τα λόγια τους αρχαίο νόμισμα

Κι ανάλαφρος τρύγος.

Κρατήσανε τη φωτιά

Και κράτησαν τη βροχή

Τα χέρια τους πεδίο μάχης

Μιας ετοιμοθάνατης αιωνιότητας.

Σπουδάζοντας τη μουσική της θάλασσας

Άκουσαν τον ήλιο να τους διαβάζει

Το στοχασμό των ανέμων

Κι ήταν τότε που έλαμψαν για μια στιγμή

Άγνωστα ψάρια πίσω απ’ τις λέξεις.

Τα λόγια τους κήπος κρυφός

Κι ανέμελη κόμη·

Σπουδάζοντας τη μουσική των βουνών

Μίλησαν με τους ίσκιους.

ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Ίσως κάτι καινούργιο να μπορεί να βρεθεί

Πέρ’ από τη χειμωνιάτικη θάλασσα·

Αυτή την αρχαία θάλασσα που τις νύχτες

Σκάβει μες στα σιωπηλά λευκά σπίτια

                                                          τη μνήμη.

Σαν να χαθήκανε οι λέξεις απ’ τον κόσμο,

Κι ένα ακυβέρνητο σκαρί σαν να γυρεύει

Τον λιγοστό ήλιο που απέμεινε.

ΩΔΙΚΑ ΠΤΗΝΑ

α΄

Βαθαίνουν τα σώματα

Κι ο ψίθυρος του χρόνου

Ντύνει τον ορίζοντα

Με μνήμες νεκρών ίσκιων,

                             Μάσκες ανέμων.

β΄

Τα φιλιά στο πρόσωπο

Των χαμένων ημερών

Πλέκουνε τα όνειρα

Του μοναχικού πεύκου

                             Χωρίς χρώματα.

γ΄

Λάδι έρμου καντηλιού

Στάζει στο φτωχό ρούχο

Της απεραντοσύνης·

Τα πτηνά τσιμπολογούν

                             Κάθε θάνατο.

δ΄

Χορεύει τ’ απάνεμο

Ράσο πάνω στο φράχτη·

Να ο νόμος που ’γιναν

Για τον ήλιο ρήτορες

                             Οι ερημήτες.

ε΄

Τις λέξεις γυρεύοντας

Σαν χταπόδια στα βράχια

Ο ρυθμός μαντεύεται

Αγγίζοντας την πέννα

                             Ή την απόχη.

Από τη συλλογή «Μετασχηματισμοί Δ΄», Οι εκδόσεις των φίλων, 2018.