Saint-John Perse, "Χρονικό"

ΧΡΟΝΙΚΟ

(Αποσπάσματα)

1

ΙΔΟΥ μας, μεγάλη ηλικία. Δροσιά του βραδιού στα υψώματα, πνοή του πελάγους σε όλα τα κατώφλια, και τα μέτωπά μας γυμνωμένα για πιο φαρδιές κονίστρες…

~*~

Όσο υψηλή κι αν είναι η τοποθεσία, μακρυά κάποια άλλη θάλασσα υψώνεται, και που μας ακολουθεί στο ύψος του ανθρώπινου μετώπου:  ύψιστος όγκος κι από χρόνια στημένος στον ορίζοντα κάθε στεριάς, σα λίθινο προπύργιο στη μετώπη της Ασίας, κ’ ύψιστο κατώφλι που φλέγεται στον ορίζοντα των παντοτινών ανθρώπων, ζώντων και νεκρών απ’ το ίδιο πλήθος.

2

Ιδού μας, μεγάλη ηλικία, στους απεριόριστούς μας δρόμους. Μαστίγιου πλαταγίσματα σ’ όλους τους τραχήλους! Και κραυγή υψίστη στο ύψωμα! Κι αυτός ο μέγας από αλλού άνεμος, που κυρτώνει τον άνθρωπο πάνω στην πέτρα, όπως το αλέτρι στην γη πάνω.

~*~

Κ’ έχουμε ακόμη αυτό να πούμε: ζούμε πέρα απ’ το θάνατο, και θα ζήσουμε κι από τον ίδιο το θάνατο. Έχουν περάσει τ’ άλογα που έτρεχαν στ’ οστεοφυλάκιο, με το στόμα από τις αλιφασκιές της γης δροσερό ακόμα. Και το ρόδι της Κυβέλης βάφει ακόμα με το αίμα του των γυναικών μας το στόμα.

6

Εκείνοι που ανήκαν στα πράγματα δε μιλάνε για τη φθορά ούτε για τη στάχτη τους, μα γι’ αυτή τους την υψηλή, σε πορεία, ζωή, πάνω στη γη των πεθαμένων… Κ’ η γη κάνει τον θαλάσσιο θόρυβό της μακρυά, στα κοράλια πάνω, κ’ η ζωή κάνει τον φλεγόμενης βάτου θόρυβό της στις κορφές. Κ’ είναι, στο σκιόφως των νερών, βροχή άπαυτη από τέφρα λεπτή κι απαλόν ασβέστη πάνω στα μεγάλα μεταξωτά βάθη τής χωρίς ύπνον αβύσσου.

7

…Ω μνήμη, μερίμνησε για τ’ αλάτινα ρόδα στου. Το μέγα ρόδο της εσπέρας φιλοξενεί το αστέρι στο στέρνο του σα χρυσόμυγα. Ας φύγει έξω απ’ τους θρύλους του ύπνου αυτό το ενέχυρο του φορτωμένου αστέρια ανθρώπου!

8

Την προσφοράν, ω νύχτα, πού να τη φέρουμε; και πού να εμπιστευθούμε το εγκώμιο; Σηκώνουμε με όλη τη δύναμη των μπράτσων μας, στην επιφάνεια των χεριών μας, σα νεοσσούς με νεογέννητες φτερούγες, αυτή τη σκοτιδιασμένη ανθρώπινη καρδιά, εκεί που υπήρξε το ακόρεστο, κ’ υπήρξε το φλογερό, και τόση αναποκάλυπτη αγάπη…

Μετάφραση: Άρης Δικταίος

Από το βιβλίο «Χρονικό», εκδ. Κοραής, 1967.