Ευτυχία Αλεξάνδρα Λουκίδου, "Δύο χριστουγεννιάτικα ποιήματα"

ΔΙΑΣΩΣΗ ΑΠΩΛΕΙΩΝ

(ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ)

                                  Καθώς πια όλα είναι εφικτά

                                  πλην της αθανασίας

                                  φύλαξέ μου πάνω σε φτερό ερωδιού

                                  την πτώση ενός άστρου

                                  για τα στερνά Χριστούγεννα

                                  του αναιμικού παιδιού.

                                  Δυο λευκά σανδάλια

                                  καθώς αναπαύονται σε ράχη πολυθρόνας

                                  για τις χωλές ελπίδες μας.

                                  Το παλιό σχολικό κουδούνι

                                  για να ξυπνάει τους νεκρούς

                                  μέσα στο κοιμητήρι

                                  κι άστεγοι αυτοί να βηματίζουν σιγανά

                                  μέσα στα παραμύθια.

                                  Του ερωτευμένου κοριτσιού τον ηλιοκαμένο ώμο

                                  για να δανείσει στο σούρουπο τη σκοτεινιά του.

                                  Κι ίσως τέλος μια χαλασμένη οροφή

                                  για να ψιχαλίζει από ’κει

                                  το πένθος του ο ουρανός

                                  μες στη μελαγχολία του ποιήματος.

Από τη συλλογή «Εν τη ρύμη του νόστου», Αρμός 1999

ΔΩΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

                                  Έραβε γάντια

                                  έκλεβε απ’ τις βιβλιοθήκες

                                  και είχε μεγάλη συλλογή

                                  από λαμπάκια νυκτός.

                                  Ακούστηκε πως όλα άρχισαν

                                  μ’ εκείνο το ξαφνικό χτύπημα

                                  του κουδουνιού

                                  μα πιο πολύ με την ευκολία

                                  που οι άλλοι δέχτηκαν να μπουν εγγυητές

                                  για κάποιον άγνωστο Νοέμβρη

                                  που δήθεν θα ’σωζε τον κόσμο.

                                  Το ότι περνούσε το πάτωμα

                                  για Ιορδάνη ποταμό

                                  εκ πρώτης φάνηκε χαριτωμένο

                                  όταν όμως υπέβαλε τα σέβη της

                                  σε ένα κέικ με τζάνερα

                                  τότε η ομίχλη εισέβαλε στην ιστορία

                                  και ο τριγμός ξεκούρδισε

                                  πιάνο, παιχνίδια και ρολόγια.

                                  Η ανθισμένη κερασιά στην πλάτη της

                                  ίσως να ήταν μια εξήγηση

                                  μια περηφάνια αλλιώτικη

                                  για μια δικαιοσύνη

                                  έστω και καθυστερημένη.

                                  Στις γιορτές

                                  ζήτησε να της τυλίξουνε για δώρο

                                  δυο τρεις φιάλες δακρυγόνων

                                  σφαίρες, σφυριά και έναν σιγαστήρα

                                  και τότε ολόκληρο το παρελθόν

                                  μαζί κι οι υποσχέσεις

                                  γλίστρησαν κάτω απ’ το κρεβάτι της

                                  και κρύφτηκαν

                                  λες κι ήταν κάποτε αληθινά.

                                  Τα πράγματα

                                  μπαίναν σιγά - σιγά στη θέση τους.

                                  Η γαλοπούλα άχνιζε στο γιορτινό τραπέζι

                                  μανικετόκουμπα και φο μπιζού

                                  ματαίως χέρια και λαιμούς αποζητούσαν

                                  ενώ εκείνη

                                  φωτογράφιζε πουλιά

                                  έβαζε πίσω στο κουτί της την περούκα…

                                  κι άλλωστε

                                  δεν είχε λόγους άλλους πια

                                  τη ζωντανή να προσποιείται.

Από τη συλλογή «Το Επιδόρπιο», Κέδρος 2012