Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου, "Δύο ποιήματα"

Νόστιμον ήπαρ

(Σπουδή βιβλιοθηκονομίας)

                                    Μνήμες της θάλασσας, παράφρονες άνεμοι,

                                    ρόδια που έσπειραν μούχλα και ατυχία

                                    και τ’ αποτρόπαια της πόλης μου σκουπίδια

                                    στοιχειώσανε το σπίτι μου και το εγκατέλειψα.

                                    Πάλεψα την ομίχλη που αποφάσισε

                                    να ξεθωριάσουν τα υπέροχα μαλλιά σου

                                    και σου άφησε κληρονομιά αντίθεη

                                    τα θραύσματα απ’ το χαμόγελο μιας μούσας.

                                    Είκοσι χρόνοι, στις προθήκες των ματιών σου

                                    στριφογυρνούν σαν αιμοβόρα εκθέματα,

                                    συνωμοτούν σαν πλάσματα του Lovecraft,

                                    στριγγλίζουνε σαν σφίγγες και γυπαετοί.

                                    Όπου σταθώ

                                    ακούω τις κραυγές τους να μου λένε:

                                    «Νόστιμο το συκώτι σου κίβδηλε Προμηθέα».

Του εργοδότη

                                    Είμαστε στίχοι στο ποίημα της ανάγκης

                                    Χωρίς πολλά σημεία στίξης μα με στίγματα

                                    Χωρίς θαυμαστικά προπάντων

                                    Στίχοι λιτοί και αφαιρετικοί

                                    «Δεμένοι», θα αποφανθούν οι κριτικοί

                                    Είμαστε στίχοι στου αφεντικού το ποίημα

                                    Τους τόνους μας υλοτομεί, ποιητική αδεία

                                    Μας σπάει, μας διπλώνει, κατά πώς ταιριάζει

                                    Κι από τα σύμφωνα μάς παίρνει και μας βάζει

                                    Πότε στον πρόλογο − ή και στο μότο ακόμα −

                                    Πότε κατ’ ανάγκη μες στο σώμα

                                    Και πότε μ’ έναν μορφασμό ανέξοδο

                                    Σαν παρομοίωση εν είδει αφορισμού

                                    Προς γνώση και συμμόρφωση στην έξοδο

- Τα ποιήματα του Δ. Γ. Παπαστεργίου δημοσιεύονται για πρώτη φορά.
- Τα wallpapers είναι εμπνευσμένα από τη θεματική του συγγραφέα H. P. Lovecraft.