Θανάσης Μαρκόπουλος, "Το περίστροφο της σιωπής"

ΤΩΡΑ Η ΜΟΝΑΞΙΑ

Τώρα η μοναξιά

δεν είναι η κοπέλα του αλλοτινού καιρού

με το ελάχιστο κοκκινάδι στο μάγουλο

που την έπαιρνες το κατόπι

εκλιπαρώντας το βλέμμα της

κι όταν την κέρδιζες στο κίτρινο του φεγγαριού

αφηνόσουν σαν αμμουδιά στα κύματα των χεριών της

Τώρα η μοναξιά

σε στριμώχνει καταμεσής του δρόμου

στον αγοραίο συνωστισμό

σου δίνεται απεγνωσμένα

και δεν πα να ουρλιάζεις σα ζώο εσύ

εκείνη επιτελεί το έργο της ενψυχρώ

κι ύστερα αποσύρεται στη γωνιά

γλείφοντας τα ματωμένα της δάχτυλα

ΟΙ ΦΙΛΟΙ

Μακρινοί μου φίλοι

να ξέρατε πόσο άβολα νιώθω

όταν σας τηλεφωνώ πότε πότε

και καταστρέφω σιωπές από κρύσταλλο

με μικρές τρικυμίες

ρωτώντας σας πράγματα ανούσια

όπως τι κάνετε ή πώς πάνε οι δουλειές

ενώ τα μάτια μιας ενοχής φεγγίζουν εντός μου

δεν είναι η αγάπη λοιπόν που με φέρνει κοντά σας

κι όλα δεν είναι λοιπόν παρά ένα πρόσχημα

καθώς την ώρα που εσείς απαντάτε

στις ερωτήσεις δολώματα

εγώ με την πετονιά της φωνής σας

ανασύρω απ’ το βυθό του μυαλού

τη ναυαγισμένη μου νιότη

ΑΠΟΨΕ

Δεν μπορεί

κάποιο στάχυ θα ξέχασες

στην οδό Μελενίκου

δεν μπορεί

θα ’χεις κι εσύ τη φτέρνα σου

παρά τη στεγανότητα των Coplam

μια ρωγμή αδιόρατη ας πούμε

να τρέξει η μνήμη

το ζωντανό σου σώμα

από τον όρμο του Λιμνιώνα

στο φωτεινό φεγγάρι του Αυγούστου

που δόλωμα το πόντισα

στο βυθό των ματιών σου απόψε

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Πάει πια η εποχή της οξείας κραυγής

του τεντωμένου χεριού

η εποχή του περίστροφου πέρασε

πομφόλυγες σκάνε χαλάνε τον κόσμο

και ποιος ν’ ακούσει

την πιστολιά που θα σπάσει

το θυμωμένο σου κρόταφο

Σήμερα το περίστροφο

έχει το σχήμα της σιωπής

Από τη συλλογή «Το περίστροφο της σιωπής», τα τραμάκια, 1996