Βασιλείου Βάσος, "Η Προσφορά και τα Αναστάσιμα"

Ο ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΣ

Αφαίρεση του Θανάτου

Ακολουθώ την κηδεία μου

Άνθρωπος λησμονημένος από τον εαυτό του:

Τι να μου θυμηθούν, τι να μου θρηνήσουν

οι άλλοι άνθρωποι, τι επιτάφιο να μου ψάλουν;

Μόνος εγώ ακολουθώ την κηδεία μου

και ένας συμβολικός άσπρος σκύλος που δεν τον είχα

και ένας έφηβος που τον έχασα, πάνε χρόνια.

Θα σας πω για τον έφηβο. Για το αργό του μαρτύριο,

για την ορμή του – τι έμεινε; Για την πίστη του – πού τον πήγε;

Για την αφέλεια να παίζη με τον έρωτα, με τον χρόνο,

για το αργό του μαρτύριο να βλέπει το σώμα του να ωριμάζη

να βαραίνη το βήμα του, η φωνή του ν’ αλλάζη,

ν’ απορή με τον Άντρα που τον κυρίευσε,

το νέο του σώμα να το μισή, την φρόνησή του να την αρνήται,

την δύναμή του να την πετά, που του ενίκησε τ’ ωραίο σχήμα.

Ένας έφηβος που τον έχασα, πάνε χρόνια.

ΤΟ ΔΑΠΕΔΟ

Άσπρα και μαύρα πλακάκια,

σ’ εναλλασσόμενη τάξη,

την επαφή των βημάτων μου δέχονται.

Στο διορισμένο μου δάπεδο τούτο

παίζω σαν ένα παιδί,

προσπαθώντας μονάχα

στις λευκές να πατώ επιφάνειες.

Δύσκολη άσκηση.

Ακροβασία περίτεχνη.

Κάποτε χάνω του σώματος

την ισορροπία.

Κάποτε χάνω του πνεύματος

τον υπολογισμό.

Και μπερδεύεται τότε

των βημάτων μου η τάξη.

Και πλανημένο το πέλμα μου

παραπατάει στα μαύρα πλακάκια.

Πρέπει πάλι ν’ αρχίσω

απ’ την αρχή το παιχνίδι.

Πρέπει ν’ ασκήσω το πνεύμα

στην τέλεια

ακροβασία.

Όμως αρχίζοντας πάλι και πάλι,

το αποσταμένο μου πνεύμα

περιδινείται

σε ιλίγγου στροβίλισμα.

Και του δαπέδου ο ακίνητος δίσκος

περιστρέφεται μ’ ένταση.

Και των χρωμάτων συγχέεται

η εναλλασσόμενη τάξη.

Των αισθήσεων σύγχυση.

Κι’ όπως ένα παιδί,

που του χαλούν το παιχνίδι,

κι’ όπως ένα παιδί,

που η υπομονή του εξαντλείται,

ιδού, τρέχω με πείσμα

τσαλαπατώντας

στου δαπέδου την τάξη.

Ιδού, με το πέλμα σκουπίζω

τις γραμμές που χωρίζουν

τα λευκά και τα μαύρα πλακάκια.

Και ξαπλώνομαι χάμου,

με βουρκωμένο το πνεύμα μου.

Και ραντίζω με δάκρυα

τη συντριμμένη μου πίστη.

Πόσο με κούρασε

η επίμονη άσκηση.

Όμως τώρα πια βλέπω

φανερά τι σημαίνει

του δαπέδου το γύρισμα.

Τώρα βλέπω το νόημα

της συνουσίας των χρωμάτων.

Από τη συλλογή «Η Προσφορά και τα Αναστάσιμα», 1948

(Η εικόνα από την ηλ. διεύθυνση: http://bostopel.blogspot.gr/2012/06/blog-post_17.html)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ - ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Μουσική: Lucio Battisti - Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου