Νίκος Δαββέτας, "15 Οκτωβρίου 1960"

II                                                                 15 Οκτωβρίου 1960

Γεννήθηκα τη μέρα των τυφλών·

είδα τους δρόμους ν’ αλλάζουν ταχύτητα και να χάνονται

σαβανωμένοι μέσα στην πρωινή ομίχλη

είδα τα μάτια των περαστικών θολά, χορταριασμένα

– τους είχε ανέβει η λάσπη ως το μυαλό

και η γλώσσα τους απ’ το σκοινί πρησμένη –

ήθελα να κλάψω και δεν μπορούσα

ήθελα να περάσω απέναντι και δεν υπήρχε κανείς

                                                          στη διασταύρωση

μόνο ένα λευκό ραβδί παρατημένο στο φανοστάτη

στριφογύριζε γύρω από τον εαυτό του

χτυπούσε με δύναμη τη μεταλλική του άκρη

                                                στο πλακόστρωτο

κι έπειτα χανόταν στον ουρανό·

όταν έβρεχε κατέβαινε στη γη

άπλωνε ρίζες, έβγαζε φύλλα λευκά

όταν χιόνιζε, γινόταν κι αυτό μια νιφάδα που έλιωνε

στη ζεστή μου παλάμη·

γεννήθηκα τη μέρα των τυφλών

κι ένας τυφλός τη μνήμη μου κρατάει κλειδωμένη

σε προφητείες και διφορούμενους χρησμούς

σ’ όποιον καθρέφτη το βλέμμα μου κι αν στρέψω

το είδωλό του βλέπω να ’ρχεται

με τις περόνες στα μάτια του μπηγμένες

και δεν υπάρχει αίμα, δάκρυ ή βλέννα

για να τρέξει στ’ αυλακωμένο του πρόσωπο

παρά μια φωτιά που σιγοκαίει

ίσως αυτός για το αιώνιο σκοτάδι μεθοδικά με προετοιμάζει

και κάθε βράδυ στα όνειρά μου τραγουδάει

ο καιρός που γρήγορα περνάει – δεν το βλέπεις; –

είμαι εγώ.

XII

Μέσα στη μοναξιά του δασωμένου τύμβου

άπληστος τυμβωρύχος σκάβω. Βρίσκομαι κιόλας

                                                           στον προθάλαμο

με τις θαμπές τοιχογραφίες

κάποιον σωσία μου κυνηγούν του βασιλιά οι τοξότες

τα πέταλα ακούω των αλόγων βαθιά μες στο μυαλό μου

                                                                                 να χτυπάνε

τινάζοντας έξω από το στόμα

σάλια, δόντια, χώματα

τρέχει το σχήμα του στο νοτισμένο θόλο

πατημασιές αφήνοντας ραγισματιές

μέχρι να λάμψει η σαϊτιά στη σκέψη του ζωγράφου

αίφνης χάνουν τα ίχνη του

πίσω απ’ τα χρώματα λουφάζει λαβωμένος

«φωτιά» φωνάζει ο επικεφαλής «να βγει απ’ την

                                                                      κρυψώνα»

λάμπουν τώρα τα κτερίσματα, ο θρόνος, οι ασπίδες

οι φλόγες βιαστικά τα λείψανα μετακινούν

ώσπου ν’ αδειάσει ο συλημένος τάφος

να μείνουν οι τέσσερις τοίχοι γυμνοί

και οι στάχτες μας μέσα στις στάχτες.

Από τη συλλογή «15 Οκτωβρίου 1960», Κέδρος, 1999

Σημείωση από το βιβλίο:

Η 15η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί ως «Παγκόσμια ημέρα των τυφλών».