Γεωργία Κολοβελώνη, "Ιστορίες με λυπημένη αρχή"

Στιγμιότυπο

Οι δυο μας στο λεωφορείο

Εγώ απ’ το παράθυρο

Για την ψευδαίσθηση ότι μπορώ

Να δραπετεύω

Εσύ απ’ έξω

Για να εισβάλλεις

Η ανάσα σου
Στο μάγουλό μου

Οξυγόνο

Στην ασφυξία της ζωής μου

Υλικά οικοδομών

Ήχοι του καλοκαιριού

Σταγόνες φθινοπωρινής βροχής στ’ ακροθαλάσσι

Νύχτες στη θαλπωρή της παλάμης σου

Παλμοί της ηδονής στον γκρίζο κρόταφό σου

Ανάσες στη σιωπή του μεσημεριού

Τα μάζεψα με επιμέλεια περισσή

Έφτιαξα ένα ωραίο κελί

Απουσία

Ταξιδεύεις

Σε άγνωστα στην πένα μελάνια

Κι εγώ ξεχασμένη αποσκευή

Στην αποβάθρα της μνήμης σου

Πηνελόπη δίχως μύθο

Στον αργαλειό υφαίνει συλλαβές και φθόγγους

Χρόνια την απουσία του

Σύμβολα κρυπτογραφεί της λήθης

Υπήρξε κάποτε ένας άνδρας

Σε εινοσίφυλλα ακρογιάλια πλάγιαζε το κορμί του

Σε βοστρύχους στιλπνούς της νιότης

Τώρα οι κλωστές από καιρό τελειωμένες

Τις νύχτες ξηλώνει λέξεις

Φωνήεντα πλάι σε σύμφωνα

Το πρωί ξανατυλίγει το κουβάρι

Την παλίμψηστη γραφή να διατηρήσει

Μέχρι που να φανεί εκείνος

Ο άγνωστος που αιώνες πριν κοιμήθηκε μαζί του

Σ’ ένα βαθύ γαλάζιο ακρογιάλι

Από τη συλλογή «Ιστορίες με λυπημένη αρχή»,

εκδ. ΕΥΘΥΝΗ, σειρά Νέος Αστρολάβος, 2012