Νίκος Καρύδης, "Η τελευταία θάλασσα"

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ

Η τελευταία θάλασσα θα ’ρθη αύριο

και θα ’ναι σαν ένα κοπάδι άλογα

που αφηνιασμένα θα τρέχουν

για έν’ ανύπαρχτο τέρμα

και θα ’ναι σα μια βροχή

που θα γεμίζη λησμονημένες στέρνες

βρόχινο νερό

θα ’ναι σαν το πρώτο κλάμα βρέφους.

Η τελευταία θάλασσα θα ’ρθη αύριο

και θα ’ναι σαν μια εκκλησιά

με κλαμένους ανθρώπους

και θα ’ναι σαν μια σειρά από αδειασμένα

φλυτζάνια του καφέ σ’ ένα χαμηλό τραπεζάκι

θα ’ναι σαν μια αγκαλιά ξεραμένα λουλούδια.

Η τελευταία θάλασσα θα ’ρθη αύριο

συλλογίσου τις βάρκες

που θα ψάχνουν τη νύχτα

την αμμουδιά που θα τρομάζη τις νυχτερίδες

συλλογίσου κείνη την κόκκινη πέτρα

που μπαρκάρησε για να μην αράξη ποτέ σε λιμάνι.

Η τελευταία θάλασσα θα ’ρθη αύριο

και θα ’σαι εσύ με τα μαλλιά σου και τα μάτια σου

χωρίς χρώμα

και θα χτυπάν οι καμπάνες και θα σφυρίζουν τα βαπόρια

κι’ οι εφημερίδες θα γράφουν

λόγω του πνέοντος σφοδροτάτου ανέμου

το πυρ προσέλαβε τεραστίας διαστάσεις.

AΝ ΕΙΣΑΙ...

Αν είσαι μια μικρή παραπονεμένη πέτρα

σε μια ερημιά

αν είσαι ένα μοναχικό κυκλάμινο

στο βουνό

αν είσαι ένα ξεχασμένο άστρο

στον ουρανό

πού θες να το ξέρω;

Αν είσαι μια βραδυνή βροχή

στη θάλασσα

αν είσαι ένας βαπορίσιος καπνός

στο πέλαγος

αν είσαι ένα παληό εικόνισμα

σε μια εκκλησιά

πού θες να το ξέρω;

Αν είσαι ένα αγκάθι

στην καρδιά μου

εγώ που σ’ αγαπώ

πώς θες να το ξέρω;

Από τη συλλογή «Ποιήματα», 1957

Κώστας Καράλης - Πώς θες να το ξέρω

(Μουσική: Γιάννης Σπανός, ποίηση: Νίκος Καρύδης)