Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
(επιλογές)
Το ποίημα ποτέ δεν είναι παρόν. Είναι μονάχα
παρελθόν και μέλλον. Ανάμνηση και προσμονή. Απουσία από τα πράγματα και προβολή
σε μια πραγματικότητα που υπήρξε ή θα υπάρξει κάποτε μέσα σε μια άξαφνη στιγμή
που θα ’ναι τότε όλος ο χρόνος.
*
Αν ζει αν υπάρχει ακόμα η ποίηση τούτο το χρωστάμε
σε κείνη την ασήμαντη την ταπεινή ρωγμή που λησμόνησαν οι θεοί στο σφαλισμένο
παράθυρο της σιγουριάς και της άμυνας των ανθρώπων.
*
Την ώρα που παλεύω μ’ ένα ποίημα κανείς καθρέφτης
δεν υπάρχει για να ιδώ τη μεταμόρφωσή μου.
*
Όταν ενύχτωνε τα ποιήματά του μου θυμίζανε δωμάτια
φωτισμένα με κεριά όπου οι λέξεις κυκλοφορούσανε σα γέρικες αφηρημένες
υπηρέτριες.
*
Καμιά φορά μέσα στ’ όνειρο οι λέξεις φωτίζονται
από ένα παράξενο φως αλλάζουνε ρυθμό και σημασία ανοίγουν σα λουλούδια σκοτεινά
γίνονται πόρτες για τον ουρανό και για τον κάτου κόσμο.
*
Κανείς δεν ξέρει ποια τρομαχτικήν ανάσταση σχεδιάζουν
αυτά τα νέα ποιήματα. Το αίμα τους καίει τα δάχτυλα και στάζει τώρα στα χώματα.
Από τις πέτρες βγάζουν το κεφάλι τους ανεξήγητες εκκωφαντικές κραυγές.
*
Παλιό μου ποίημα σκοτεινό κι ασάλευτο πιθάρι θησαυρίζοντας
σημασίες από το χρόνο περιέχοντας τώρα ένα ήσυχο φως με τη γαλήνη του
προστατεύοντας τ’ όνομά μου απ’ το θάνατο.
*
Έγραφε όλη τη νύχτα. Οι στίχοι πηδούσαν από τα
χειρόγραφά του σαν πουλιά κι οι δολοφονημένοι ποιητές ούρλιαζαν μέσα του
πεινώντας και γυρεύοντας μερίδιο από τα θαύματα.
*
Οι λέξεις που έμειναν έξω από το ποίημα συνεπαρμένες
από μιαν ατελείωτη παραφορά σωστές μαινάδες παίρνανε πέτρες και λιθοβολούσανε
βρίζοντας ακατάπαυστα και τον ποιητή και τους διαβάτες.
*
Το αίνιγμα κι η σαγήνη εκείνου του ποιήματος ήταν
πως κάθε στίχος του έδινε και μιαν υπόσχεση που ποτέ δεν εκπληρωνόταν.
Τάκης Σινόπουλος, Η ποίηση της ποίησης [1964].
Πηγή: «Τάκης Σινόπουλος, Συλλογή Ι [1951-1964]»,
εκδ. Ερμής, β΄ ανατύπωση, 1990.
Στην εικόνα: Ο Τάκης Σινόπουλος στον Αλφειό, το 1957.
Πηγή για την εικόνα: Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα.
http://www.greek-language.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου