Ανδρέας Καρακόκκινος, "Λεμονανθοί στο πέλαγο"

Μόρφου

Οι δρόμοι το ίδιο στενοί

μ’ ονόματα αλλαγμένα

βήματα ξένα τους περπατούν

κι οι πόρτες των σπιτιών

τρίζουν απορημένες

μες στις αυλές τα γιασεμιά

είναι πάντα μαραμένα

χωρίς αγγίγματα των χεριών

που κάποτε τα τραγουδούσαν.

Απολιθωμένη μνήμη

Άδειοι τοίχοι ξεφτισμένοι

τα παλιά πορτραίτα

ξαναγύρισαν στους τάφους

η θάλασσα με τα όνειρα

ρουφήχτηκε απ’ το θεριό της λίμνης

τα έπιπλα καήκαν στη πυρά

μαζί με τις μάγισσες της νύχτας

κι η στάχτη τους σκορπίστηκε

στα τέσσερα σημεία της ανάσας μου

να αναπνέω απολιθωμένη μνήμη.

Κλεμμένο πορτοκάλι

Βάφαμε τις αυλές

με ανυπόμονες ματιές

μακραίναμε το χρόνο

ανάμεσα στις ανάσες

δυο βιβλίων ιστορίας

γνέθαμε τον έρωτα

στα μπλε τετράδια

εκεί που κρύβαμε τα μυστικά μας

και στο εξώφυλλο της καρδιάς

πλάθαμε με πηλό τα όνειρα

σε χρώμα κλεμμένου πορτοκαλιού

από τον κήπο δίπλα στο σχολείο

ύστερα ήρθε απρόσμενα

μια κόκκινη καταιγίδα φονική

τα έκλεψε όλα

και μας άφησε μονάχα

φλούδες αναμνήσεις.

Θ’ ανταμώσουμε ξανά

Θ’ ανταμώσουμε ξανά

στα χαλάσματα που μας προσμένουν

μέσα σε σιωπή εγκατάλειψης

και στα λυπημένα ακρογιάλια

με το πνιγμένο το γέλιο των παιδιών.

Θ’ ανταμώσουμε ξανά

γύρω από ένα ψάθινο πανέρι

γεμάτο πικραμένους λεμονανθούς

και πάνω στη μισογκρεμισμένη αποβάθρα

που βούλιαξε τα ταξίδια μας.

Θ’ ανταμώσουμε ξανά

κάτω από τον αστόλιστο Επιτάφιο

που περιφέρεται στα όνειρά μας

και θ’ αναζητήσουμε χωρίς φιλί

μια έσχατη Ανάσταση.

Από τη συλλογή «Λεμονανθοί στο πέλαγο», Θεσσαλονίκη 2013

Στη φωτογραφία: Νεαρές που ασχολούνται με το μάζεμα πορτοκαλιών στη Μόρφου (13/03/1969). (Πηγή: http://www.mykypros.eu/)