Σούλης Λιάκος, "Μετέωρος"

(Vincent van Gogh, "Starry Night")

ΜΕΤΕΩΡΟΣ

Καρφώνομαι στον αέρα

απλώνω βαμβάκι από πάνω

να στεγάσω τον καιρό μου

πίσω, πλάι και κάτω

σαν φωταγωγημένη εκκλησιά

να κυματίζω τις διαθέσεις της νύχτας.

Πέφτουν αστέρια στην σκοτεινιά

πέφτουν στην σκεπή

σβήνουν στα βαμβάκια οι φωτιές

δρασκελούν το καντηλάκι μου

βροχή, βροχή τ’ αστέρια

η νύχτα βροχή.

Ξαποσταίνω στο χάνι μου

τάισα τα ζώα, χαλάρωσα τα ρούχα

κοιτάζω από το τζάμι τις σκεπές

τις κορφές

τις ράχες των άγριων ζώων

τις διαθέσεις και τους κύκλους των ανθρώπων.

Ακούω ποδοβολητά ιπτάμενων αλόγων

φτεροκοπήματα αγίων

στοχασμοί πολεμιστές

γλυκοχαράζουν τα βουνά

κι ένας ήλιος φωτίζει

τους γκρεμούς των σπλάχνων μου.

Θα λιώσουν και σήμερα οι πάγοι

θα γίνουν νεράκι

να κυλήσουν στις πεδιάδες

θα ψάξουν τα πουλιά στους βράχους τις φωλιές τους

και θα μετρηθούν κέρδη και ζημιές

από τον χαλασμό της νύχτας.