Άρης Αλεξάνδρου, "Άγονος γραμμή"

ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Εδώ το φως είναι σκληρό

σε δυσκολεύει να το δέσεις μαζί με τις κουρτίνες στην άκρη του

          παράθυρου

και στο περβάζι ένα λουλούδι

σαν ηλιοτρόπιο γυρίζει στην περσινή Πρωτομαγιά.

Σαν παίρνει να βραδιάζει

στέκεσαι εκεί μετρώντας τα καράβια φορτωμένα κόκκαλα

τον μεταβολισμό της νεκρής ζώνης που φωσφορίζει τη βροχή

σαν ξεχασμένο φίλντισι.

Διστάζεις να κοιτάξεις κατάματα το δρόμο.

Η φωνή μας δεν είναι μήτε μια σταγόνα

μια σταγόνα που θα ανέβαζε το κύμα

να σκεπάσει ένα χαλίκι.

Ένα δρεπάνι φεγγαριού θερίζει φανοστάτες.

Περιμένουμε κάποιον

να μας μάθει πώς σφυράνε οι καλαμιές στα δάκτυλα του ανέμου

πώς γίνεται ξανά η μέρα μέρα και το αστέρι αστέρι.

Περιμένουμε το φως να μπει απ’ το παράθυρο

ίδιο φιλί γυναίκας μέσα απ’ το σκισμένο πουκάμισο.

                                                                                                  1947

ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΝΥΧΤΑ

Όπου να ’ναι θα κλείσει το στερνό παραθύρι στην άκρη της βροχής.

Κατακαθίζει το νερό στα σκαλοπάτια.

Τι ξένο που είναι απόψε το τσίγκινο τραπέζι κάτω απ’ τη μαρκίζα

γυμνό και ξεχασμένο δίχως τον ίσκιο των χεριών της.

Κανείς. Ένα δημοτικό φανάρι μουσκεύει μες στη νύστα του.

Πίσω απ’ τα σακιά με το τσιμέντο νυχτοπερπάτητο σκοτάδι

σκυφτό σκοτάδι και η σκουριά που αχνογυαλίζει στα βρεγμένα

          συρματόσκοινα.

Ώρα να πιάσει βάρδια το φεγγάρι.

Σαββατόβραδο κ’ οι ταβέρνες κλειστές

μουλιάζει ο χρόνος στο καπέλο του ζητιάνου

οι δρόμοι αποτραβιούνται σε άδειες κάμαρες

και μόνο εκεί στο μαξιλάρι μένουνε

ακόμα μένουνε τα αποχτενίδια του ύπνου της.

Μια συνοδεία νοτισμένα αστέρια έστριβε απ’ τη γωνιά

          της χαραυγής.

Απίθωνα στα χείλη της το αλάτι της αγάπης.

Ύστερα μας έπαιρνε το κύμα. Ταξιδεύαμε μαζί

σαν μια φωνή που σβήνει στο πηγάδι.

Ένα μικρό φεγγάρι σκαλωμένο μες στα σύννεφα

ένα μικρό φεγγάρι σύννεφο.

Ξύπναγε σαν φύτρωνε στην άκρη του γιαλού

ένα κοχύλι φρέσκος ήλιος.

Καλημέρα. Ένα μικρό φεγγάρι

έσβηνε στη φωνή της.

Έβλεπα τα χέρια μου και είταν μονάχα δυο

μέτραγα τα μάτια μου και είταν μονάχα δυο

μουλιάζουν τώρα μες στο καπέλο του ζητιάνου

μονάχα δυο.

                                                                                                  1947

ΠΟΙΗΤΙΚΗ

       1

Αξίζει δεν αξίζει

στέλνω τις εκθέσεις μου σε χώρες που δε γίνανε ακόμα

προδίνω τις κινήσεις ενός ήλιου

που πέφτει την αυγή δίπλα στις μάντρες

επικυρώνοντας με φως

τις εκτελέσεις.

       2

Η κάθε μου λέξη

αν την αγγίξεις με τη γλώσσα

θυμίζει πικραμύγδαλο.

Απ’ την κάθε μου λέξη

λείπει ένα μεσημέρι με τα χέρια της μητέρας δίπλα στο ψωμί

και το φως που έσταζε απ’ το παιδικό κουτάλι στην πετσέτα.

       3

Η μόνη ξιφολόγχη μου

είταν το κρυφοκοίταγμα του φεγγαριού απ’ τα σύννεφα.

Ίσως γι’ αυτό δεν έγραψα ποτέ

στίχους τελεσίδικους σαν άντερα χυμένα

ίσως γι’ αυτό εγκαταλείπουν ένας ένας τα χαρτιά μου

και τους ακούω στις κουβέντες όσων δε με έχουνε διαβάσει.

                                                                                                  Άη-Στράτης 1951

Από τη συλλογή «Άγονος γραμμή» (1952) που περιλαμβάνεται στη συγκεντρωτική έκδοση «Ποιήματα (1941-1974)», ύψιλον/βιβλία, 1991, 3^η έκδοση.