Ζωή Σαμαρά, "Το πέρασμα της Ευρυδίκης"

Ηλακάτη

Κλώθει το μετάξι της ημέρας

ξετυλίγει την κλωστή της νύχτας

κόβει το νήμα της αυγής

(Νέα Εστία, 1-7-1995

Το πέρασμα της Ευρυδίκης

Αυτοανθολόγηση Ε.Λ.Θ.)

Το ξύπνημα της Γαλάτειας

Ταξίδευε με δέος στην ανήλια χώρα

πίσω της η περίλαμπρη Γη ακολουθούσε

πέπλο και σάβανο

ραμμένα από τον ίδιο τεχνίτη

Μην κοιτάς

άκου

ο λόγος είναι πιο ισχυρός από την κίνηση των χεριών του

το σώμα επιθυμεί

ο λόγος ποιεί

κι η εικόνα γεννιέται

βαθιά

μέσα στα μάτια της λέξης

Το φως-Πυγμαλίων λατρεύει τα χρώματα της

              πεταλούδας

κι εκείνη του ανταποδίδει τη φλόγα του σε μεγεθυντικό

              καθρέφτη

Ξέφυγε μια στάλα ζωή από το δισκοπότηρο του ιερέα της

              Εκάτης

με μιας ξεχείλισαν οι γαλαξίες

χαμογέλασε η αγαλμάτινη θεά

Ανάσταση νεκρών προφήτεψε τότε ο σοφός ιερέας

τελετουργική μετάβαση στη χώρα των ζωντανών

Ποιοι ζωντανοί; Ποια χώρα;

Αφήστε τα πόδια μου ν’ αγγίξουν τη γη

(Νέα Εστία, 1-5-1996

Το πέρασμα της Ευρυδίκης)

Ανδρόγυνον

Ορφέας και Ευρυδίκη

είσαι μαζί

το όμμα που βλέπει

και το σώμα που χάνεται

Μόνος

δεν θα κατέβαινες ποτέ

στα τρίσβαθα του Άδη

Μόνη

δεν θα γινόσουνα ποτέ

ανείπωτο τραγούδι

Διαλύεσαι στον άνεμο όπως ο ήχος του φεγγαριού

συνθέτεις μελωδία πρωτάκουστη

Τι κι αν με το πέρασμά της γεννιέσαι

Τι κι αν με τη ματιά του χάνεσαι

Είσαι η πρώτη διαλογή των άστρων

(Το πέρασμα της Ευρυδίκης)

Αμίλητο νερό

Ο ήλιος ήταν πιο δυνατός απ’ την αγάπη μου

Η πέτρα έσκαζε χωρίς μια λέξη θεϊκή

το χώμα άνοιγε στα δυο χωρίς μιλιά

και το νερό κυλούσε μέσα σε βουβά ρυάκια

Η αγάπη μου ήταν πιο δυνατή από τον Ήλιο

Πλησίαζε ο Ίκαρος περίεργα τη Γη

έσβηνε ο Φαέθων τη φλόγα του στον ποταμό Ηριδανό

κι εγώ γελούσα μες στις φωτιές του Αϊ-Γιάννη

(Το πέρασμα της Ευρυδίκης)

Το τραγούδι της Νύχτας

Η Σελήνη έκρυψε το πρόσωπό της

Σκέπασε τον Ενδυμίωνα με μια λευκή δαντέλα

Την είχε υφάνει με όλη την υπομονή που δίνει η Νύχτα

Κι όμως δεν ήτανε αυτό το ποίημα που θέλησε να

              γράψει

Πάνω στο χαρτί έμοιαζε σώμα και ύλη

Είχε χάσει τη γοητεία τού φευγαλέου

Να το έσβηνε με μια κίνηση

με μια αχτίδα από το δάνειο φως της

Κι ο Ενδυμίων χαμογελούσε

είχε ξεφύγει από το βλέμμα της

όμμα ανέσπερο

Τρόμαξε την Ευρυδίκη

καθώς εκείνη περνούσε δήθεν αδιάφορη

από τη Νύχτα στο φως της Ημέρας

Κι ο Ενδυμίων τώρα τραγουδούσε

«Η Σελήνη χάνεται κάθε πρωί

το ποίημα μένει πάντα νέο»

(Το πέρασμα της Ευρυδίκης)

Από τη συλλογή «Το πέρασμα της Ευρυδίκης», (1997).

Πηγή: «Ζωή Σαμαρά, Εν ξένη γη (Επιλεγμένα ποιήματα)» εκδ. Ρώμη, 2019.

Στην πάνω εικόνα: Anselm Feuerbach, «Orpheus und Eurydike», 1869.

(Österreichische Galerie Belvedere).

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Αντώνης Μπουντούρης, "Εκμαγεία ανέμων"

ΕΚΜΑΓΕΙΑ ΑΝΕΜΩΝ

1

Αφού καψαλίσω τις άκρες τους

Ανάβω τους ανέμους

Τρελός χορός.

2

Φυσάει δεν αστειεύεται

για να σπρωχτεί το πέλαγο

σ’ ανήκουστη σφαγή.

Πάνω απ’ τις Μυκήνες τα Ψαρά

το Μοναστήρι τη Σμύρνη

και το Δίστομο.

Θα κομπιάζει η φωνή μας μια ζωή.

3

Αχτένιστη περνά από πάνω μας η Ιστορία

και φυσά.

Τεντώνω την ηχώ

Συνάζω σιωπές.

Κι όλο φυσά.

4

Τρεκλίζει απόψε ο βοριάς

Σκορπά το ξεραμένο αίμα

από τότε.

Ατλάζι που λερώθηκε

και δε θυμάμαι πότε.

5

Ψιχαλίζει στα γυμνά μας πόδια

κι ακούω πως

ο καιρός θα χαλάσει κι άλλο.

ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ

Ι

Καλύτερα θύματα της φαντασίας μας

Παρά χαφιέδες που συνάζουν βιός.

ΙΙ

Κρίνα χωρίς άμμο

Μαρμαρόπλακες ανωνύμων

Παρ’ όλα αυτά

ενωμένοι κατάστηθα

σε ένα χρέος.

Όλοι δεσμοφύλακες ανέμων.

ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ

Έβαλε σ’ ένα καυκί τα ψέματα που του ’παν

και τρώει μικρές κουταλιές την κόλαση του.

Κι αυτό το ποδοβολητό του φόβου

μέχρι να ξημερώσει το ’χε εξημερώσει.

ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ

Όπου κι αν κατοίκησε

διαρκώς χειμώνιασε ο τόπος

κι έφευγε με την πεποίθηση

πως πάντα φταίχτης είν’ ο καιρός

*

Άνεμοι σαλιώνουν την ψυχή του

για να κολλήσει πάνω της

έρωτας λεπτός σε χρώμα ανεμώνης

Από τη συλλογή «Εκμαγεία ανέμων», εκδ. Κουκκίδα, 2019.

Οδός Πανός, τεύχος 185

Οδός Πανός

Ιανουάριος-Μάρτιος 2020

Αρ. τεύχους 185

ΠEPIEXOMENA

Σελίδες για τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ

    3   Τάσος Γιουζέπας: Ο θάνατος, το νόημα της ζωής και ο έρωτας

                 στο έργο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ

  32   Δημήτρης Ι. Καραμβάλης: Το εύθραυστο παγοθραυστικό μιας πέννας

  37   Νέα έκθεση για τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ

* * *

  38    Βασίλης Κοντόπουλος: Εδώ Βερολίνο

  44    Μάρκος Φ. Δραγούμης: Σημειώσεις ενός μελομανούς (συνεχίζεται)

  46    Γιάννης Αντωνόπουλος: Μια συνομιλία με την Μάρω Βαμβουνάκη

  56    Θανάσης Θ. Νιάρχος: Μια συνομιλία με τον ποιητή Τάσο Κόρφη

                 για την πεζογραφία του Ντίνου Χριστιανόπουλου

  59    Τζίνα Καρβουνάκη: Ο Νάνος Βαλαωρίτης – στους Ιταλούς αναγνώστες

  66    Κωνσταντίνος Μπούρας: Παρενέργειες ενός σεισμού …ευγενικού

  88    Αλέξανδρος Π. Στεργιόπουλος: Συνέντευξη με τον Ανδρέα Καρακότα

  73    Ιωάννα Αθανασιάδου: Πόλεις απρόσωπες

  74    Κώστας Θ. Ριζάκης: αίματι, αίματι η φωνή

  76    Αλέξανδρος Παν. Στεργιόπουλος: Μιχάλης Γελασάκης.

                 Νίκος Καββαδίας, ο αρμενιστής ποιητής

  77    Λευτέρης Βασιλόπουλος: H σφαγή

  77    Αγγέλα Λησμά: Από το Πήλιο

  78    Θανάσης Θ. Νιάρχος: Σελίδες ημερολογίου

  80    Άντζελα Γεωργοτά: Ερωτικός ρούφουλας

  81    Ραφαήλ Αγρόδημος: Εικοσάχρονος

  82    Βασιλική Μιχαλογιάννη: Η μορφή της Κλυταιμνήστρας στην αττική τραγωδία

                 και στη νεότερη δραματουργία

  84    Digital παγκάκια

  87    Γιώργος Λ. Οικονόμου: 8 ποιήματα

  88    Φώτης Θαλασσινός: Η γενιά του αγίου αίματος

104    Βιβλία. Γράφουν οι: Διώνη Δημητριάδου, Στέλλα Πριόβολου,

                 Δήμος Χλωπτσιούδης, Γιώργος Μπλάνας, Δώρα Κασκάλη, Καίτη Στεφανάκη,

                 Κωνσταντίνος Μπούρας, Αλέξανδρος Παν. Στεργιόπουλος

125    Τα βιβλία μας, του 2019

145    Θέατρο. Γράφουν οι: Κωνσταντίνος Μπούρας, Αθανάσιος Βαβλίδας

160    Αθανάσιος Βαβλίδας: Μουσικές Ανταπο-κρίσεις

166    Γιώργος Ζώταλης: Ποντικοφάρμακα

167    Η ομάδα του Αδέσποτου Πλανήτη

169    Δευτέρα

170    Χαρίλαος Τρουβάς: «Οδός Χρονά»

175    Πάρις Κιμιωνής, Γιούλα Γιαννάκη: «Οδός Χρονά»

Το τεύχος συνοδεύεται από cd
με μελοποιημένη ποίηση του Γιώργου Χρονά από τον Χαρίλαο Τρουβά.

Ντέμης Κωνσταντινίδης, "Στίχοι για υγρούς θανάτους"

Πριν σβήσουνε

Προσκυνητής

σ’ άνισο αγώνα

θανάτου και ζωής

με παγωμένο ιδρώτα

κλέβεις στιγμές να παραβγείς

κάποτε ωραίος νικητής...

σαν πρώτα.

Όσο γι’ αυτό

έχεις καιρό να δοξαστείς

για τέτοια μην ανησυχείς

και ρώτα

αν πρόφτασε ποτέ κανείς

τους κόπους του να δει ευτυχής

πριν σβήσουνε τα φώτα.

Από κούραση

Τα μάτια σου λάμπουν

από κούραση:

μένω στο χαμογέλιο, μα

πού να δω

την καταπόνηση,

πλανάρω στην επιφάνεια, μα

πού να υποπτευθώ

τον βυθό.

Οι στέρεες εντυπώσεις

Υποσημειώσεις

σε λευκές σελίδες...

Τίποτα μην κρατήσεις,

κάποιαν αίσθηση ίσως.

Κάποιο περίγραμμα

ασαφές, ιστό αράχνης

για το σήμερα.

Για τα εφήμερα.

Ούτως ή άλλως

ποτέ για σένα,

για τους άλλους μόνο

οι στέρεες εντυπώσεις.

Οι κλειδαριές

Σαν τι ν’ αναπολεί

κάποιος που ερωτεύτηκε,

είναι σα να ονειρεύτηκε

μες σε θολό γυαλί.

Βρεγμένο σκηνικό

και σκουριασμένο κάγκελο,

περίμενε έναν άγγελο

σε γη και ουρανό.

Βλέπει τις κλειδαριές

μνημεία δίχως κίνηση,

μια κάποτε συγκίνηση

για άγουρες καρδιές.

Ο Τριαντάφυλλος

Τι με έσπρωξε προς την ποίηση;

Η πρώτη μου ίσως σχολική ανάμνηση.

Η εντονότερη οπωσδήποτε.

Πρώτη μέρα της Πρώτης Δημοτικού.

Καλοσιδερωμένο πριν τον αγιασμό

τον βλέπω από τα κάγκελα.

Τον κυνηγούν τον κλωτσούν και τον φτύνουν.

Ο Τριαντάφυλλος ο σπαστικός

ο προβληματικός. Μόνος κι αβοήθητος.

Μάταια να προσπαθεί να προστατευθεί

να τους αποφύγει.

Πικρά από τότε δεν παύω να επαληθεύω

τι σόι ανθρωπάκια αποτελούν

το παραγέμισμα αυτού του κόσμου.

Από τη συλλογή «Στίχοι για υγρούς θανάτους», Νοέμβριος 2019.

Τη συλλογή μπορείτε να διαβάσετε στον σύνδεσμο:

https://www.openbook.gr/stichoi-gia-ygroys-thanatoys/

Άδεια διανομής: Creative Commons BY-NC

(Αναφορά δημιουργού - Μη εμπορική χρήση).

O Ντέμης Κωνσταντινίδης γεννήθηκε το 1976 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε Αρχαιολογία και Μουσειολογία στο Α.Π.Θ. Έχει εργαστεί ως αρχαιολόγος πεδίου, ως επιμελητής εκθέσεων και παιδαγωγός. Δημοσιεύει στο skorpieslekseis.blogspot.gr, ενώ έχει συνεργαστεί με τα διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά Βακχικόν και Χίμαιρα, καθώς και με σημαντικά ιστολόγια και ιστοσελίδες λογοτεχνικού ενδιαφέροντος. Έχει εκδώσει εννέα ποιητικές συλλογές.

Fernando Pessoa, "Κάτι σαν καταχνιά..." (μετάφραση - επίμετρο: Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη)

Κάτι σαν καταχνιά...

Like A Mist

(Tenho em mim como uma bruma)

Κάτι σαν καταχνιά μπήκε μέσα μου

ένα ομιχλώδες κενό

μια νοσταλγία για το απόκρημνο τίποτα

η επιθυμία να το απολαύσω, να το ρουφήξω

Με έχει καταπιεί

ετούτη η τρομακτική ομίχλη

— βλέπω το ύστατο αστέρι να λάμπει

στη γόπα που αναπαύεται στο τασάκι μου

Φύσηξα τον καπνό της ζωής μακριά. Πόσο αβέβαια

όσα είδα ή διάβασα!

Κι ο κόσμος όλος, ένα πελώριο ανοιχτό βιβλίο

με περιπαίζει σε μια γλώσσα που δε γνωρίζω.

[16-7-1934]

Μετάφραση: Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη

Επίμετρο:

Ο Πορτογάλος ποιητής που δεν ήξερε τι θα φέρει το αύριο, που πολεμούσε με λύσσα και τους ογδόντα ένα εαυτούς του, γεννήθηκε τον Ιούνη του 1888. Κάθε ένα ξεχωριστά από τα ετερώνυμά του είχε το δικό του χαρακτήρα και λογοτεχνικό στιλ, μια ανεξάντλητη μανιέρα ταλέντου και έμπνευσης: Να αισθάνομαι τα πάντα μ’ όλους τους τρόπους, να ’χω όλες τις απόψεις, να ’μαι ειλικρινής αντιφάσκοντας κάθε λεπτό.

Το αύριο έφερε μια ανησυχία στις φλέβες της παγκόσμιας ποίησης και μια καθολική αναγνώριση του μοναχικού, ονειροπόλου δημιουργού που του άρεσε να ταξιδεύει χαϊδεύοντας τη σιωπή, να αλλάζει χώρες και μάσκες, να είναι πάντα "άλλος".

Χρύσα Βλάχου, "ΣχεδιΆσματα"

Χρόνος

Αυτό που τρώει το χρόνο

είναι ζωύφιο με δέρμα και οπλές

Ακουμπά το σαγόνι του στην άκρη του γκρεμού

και τα σύννεφα αλλάζουν πορεία

Αυτό που μακραίνει τη νύχτα

είναι η ταχύτητα της ουλής

Ένα ελάφι που δακρύζει στα χέρια σου

Ένα προαιώνιο συμβάν

που εξαντλείται στην κλωστή του.

Κυματοειδείς αποχρώσεις

Ο καιρός ομιχλώδης

με βαθιά τρικυμία

σε μπλε του κοβάλτιου

με κυματοειδείς αποχρώσεις

του ανώφελου

ξεριζώνει δέντρα στην ακτή

με ορίζοντα αντοχής λίγους μήνες

Ύστερα αποδοχή

ενάστρων ουρανών

Εξ αδιαιρέτου

η στιγμή αποχαυνώσεως

Εκεί κοχλάζουν άνεμοι και σειρήνες

τους τρέφεις

δε σε πονούν

ούτε καν σε τρελαίνουν

όταν γοερά τους πετάξεις

στην άβυσσο

αυτομάτως

Σε διαρκούν.

Επιθυμία

Κάθε βράδυ έβγαζε ευγενικά το καπέλο του

Δεν ήθελε να χαιρετήσει

ούτε να ταπεινωθεί

Μόνο ήθελε

να πληθύνουν οι ταχυδακτυλουργοί

στο πολλαπλό του κάτοπτρο.

Ποιητική

Ένα όστρακο στη μέση της σελίδας, ωκεανό χαρίζει

Είναι αδύνατον να προσέξεις την έκτασή του

καθώς κάποιο ένταλμα σύλληψης σου ρίχνει τα φτερά

Το ένταλμα

δεν

είναι

παραπτώματος

σημάδι

Είναι

τρόπος

να

κρύψεις

μεγέθη

μεγαλύτερα

της απειλής

όπως

Την άγρια ταχύτητα του ποιήματος που δρόμο δεν έχει.

Η απόσταση

Οι λέξεις

σφίγγονται

πάνω σου

όπως το

αγιόκλημα

την Άνοιξη

Κίτρινοι φεγγίτες

σε σώμα θανατοποινίτη.

Από τη συλλογή «ΣχεδιΆσματα», εκδ. Θερμαϊκός, 2019.

Γιώργος Χ. Θεοχάρης, "Ότι εγκρατής η επικράτεια"

Από την ενότητα

ΑΝΟΙΞΑΝΤΑΡΙΑ

75 εφύμνια απόστιχα εαρινής ανθοφορίας

5

Νεροσυρμές, φιδοσυρμές

και ξεροπόταμοί μου

κροκάλες πέτρες ριζιμιές

χαρακτική της γης μου

23

Λουλούδι της φραγκοσυκιάς

στο σπάσιμο της δημοσιάς,

ανθοί κι αγκάθια εικόνα μία,

καθώς του έρωτα η ουσία.

Θάλλουν στο φρύδι του γκρεμού

και δίνουν νόημα του κενού

αφού τα πάθη πού ’χει ο νους

ισορροπούν στους εγκρεμούς

59

Του κάτου κόσμου ασφοδελοί,

κρινάκια επιταφίου,

χύνετε μύρο θείο

στην ώρα τη δειλή·

μα εκείνοι που κεντρώθηκαν

απ’ της αγάπης την γητειά,

άνθρωποι αποκοιμήθηκαν

και ξύπνησαν πουλιά

73

Συνώνυμα της ομορφιάς

διαβάζω στης τριανταφυλλιάς

το λεξικό ανθισμένο.

Να μελετώ επιμένω·

κι από την αρμπαρόριζα

μαθαίνω τα ομόριζα

Από την ενότητα

ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ ΣΥΛΛΑΒΙΣΜΩΝ

40 + 4  ΧΑΪ ΚΟΥ

Το χέρι ψάχνω

Τα βράδια που φοβάμαι.

Να με κρατήσεις

*

Ελιές μαζεύει

Μ’ ευλαβικές μετάνοιες

Στο δέντρο η μάνα

*

Μεσ’ στο μυαλό της

Δάσος μαύρο που τρέχουν

Απελπισμένοι

*

Είναι κι εκείνος

Που τη σιωπή φοβάται

Και τραγουδάει

*

Λάμπουν τ’ αστέρια.

Ο ουρανός απόψε

Σπασμένο ρόδι

*

Βαθύ πηγάδι.

Η ηχηρή σιωπή σου.

Μέσα του πέφτω

Από τη συλλογή «Ότι εγκρατής η επικράτεια», εκδ. Κουκκίδα, 2019.

Χρήστος Τουμανίδης - Γιώργος Δελιόπουλος, "Εορδαία γη"

ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ

Μέρες που φεύγουν, μέρες που έρχονται −

μένουν εκεί στο λίγο φως,

                                  άηχες σημασίες.

Ανάμεσα στις φλέβες − κελαρύζουν.

Η γεωγραφία των ετών, ιδού, πάνω στο δέρμα.

Στα πρόσωπα, στις ράχες των χεριών.

Στα βάθη μέσα της ψυχής.

                                  Γήινα τοπία που στενάζουν, λες.

Βάλε το δάχτυλο αν μπορείς,

                                  βρες την αρχή· στο τραύμα.

(Κρόκος, λιγνίτης, μάρμαρα − μπερδεύονται στα χείλη.

Γίνονται λόγος, νόημα ζωής − ιριδισμοί θανάτου.)

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Εκεί, στις άκρες των ματιών,

ολόγυρα στα χείλη.

Κάτι απαλές, πολύβουες γραμμές.

Διαδρομές του χρόνου.

Το αύριο και το χθες, εκεί

στις μυϊκές συσπάσεις.

- Γέρασα πια…

- Υπήρξες;

- Δεν πρόφταινα… τα γεγονότα. Δεν…

(Το διαρκές αβέβαιο· η βεβαιότητά μας.)

Κράτα βαθιά σου εκείνη τη στιγμή που σ’ έκανε δική της.

Χρήστος Τουμανίδης

(Από την ενότητα Ο Χρόνος είναι ο χάρτης μας)

ΕΝΥΠΝΙΟ

Νιώθω περίεργα κι απόψε.

Όλη μέρα

μάζευα το μαύρο σε σακούλες

έκλεινα με γάζες τις οπές στα ορυχεία

έδιωχνα την τέφρα μου απέναντι

όλη μέρα

ύστερα

τα φώτα έγιναν σκιές

ύψωσα λευκή σημαία

με τα τρόπαια στους τοίχους

υποκρίθηκα τον ύπνο

ξαφνικά

βρέθηκα γυμνός

με την λάμπα στον καθρέφτη

με τα βλέφαρα στη σκόνη

με το σώμα τρυπημένο

ξεφυσώντας απ’ τα χείλη μου καπνό.

Νιώθω περίεργα που απόψε

όλα τρελαίνονται κι όλα θυμίζουν όνειρο.

Ο ΦΤΩΧΟΥΛΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Εκλεκτοί κι υπεράνω ευθύνης κυρίες και κύριοι

θυμηθείτε για λίγο τον φτωχούλη Αρμάντ

το παιδί με τα κίτρινα χέρια που καθάριζε τάφους

τον εχθρό που συνέλαβαν με ξίφος στην τσέπη

τον τρελό που κουβάλησε την έρημο μέσα του

τον ξένο που για χάρη σας άλλαξε όνομα

τον νέο σας γείτονα εντός των τειχών

τον φτωχούλη Αρμάντ θυμηθείτε για λίγο

σε καμιά προσευχή του δε βρήκε ανάπαυση.

Γιώργος Δελιόπουλος

(Από την ενότητα Ρόδα και στάχτες)

ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ

1

Όλοι απόψε στη σειρά για τον τρανό χορό

αμαρτωλοί και άγιοι της χαράς

παρόντες και απόντες της καρδιάς μας.

Λύρα, κλαρίνο, τύμπανα

και πρώτος με τους στίχους σου

αρχίζεις το τραγούδι.

«Ψεύτης κι αν ήσουν κόσμε μου

αληθινός φαντάζεις…»

Κύκλος τα χέρια γίνονται

οι λογισμοί μας κύκλος.

Και οι ψυχές στα σκοτεινά

χορτάτες και πανσέληνες

βρίσκουν τα βήματά τους.

Χρήστος Τουμανίδης - Γιώργος Δελιόπουλος

(Από την ενότητα Σημείο συνάντησης)

Από τη συλλογή «Εορδαία γη», εκδ. Ρώμη, 2019.