Αντώνης Μπουντούρης, "Εκμαγεία ανέμων"

ΕΚΜΑΓΕΙΑ ΑΝΕΜΩΝ

1

Αφού καψαλίσω τις άκρες τους

Ανάβω τους ανέμους

Τρελός χορός.

2

Φυσάει δεν αστειεύεται

για να σπρωχτεί το πέλαγο

σ’ ανήκουστη σφαγή.

Πάνω απ’ τις Μυκήνες τα Ψαρά

το Μοναστήρι τη Σμύρνη

και το Δίστομο.

Θα κομπιάζει η φωνή μας μια ζωή.

3

Αχτένιστη περνά από πάνω μας η Ιστορία

και φυσά.

Τεντώνω την ηχώ

Συνάζω σιωπές.

Κι όλο φυσά.

4

Τρεκλίζει απόψε ο βοριάς

Σκορπά το ξεραμένο αίμα

από τότε.

Ατλάζι που λερώθηκε

και δε θυμάμαι πότε.

5

Ψιχαλίζει στα γυμνά μας πόδια

κι ακούω πως

ο καιρός θα χαλάσει κι άλλο.

ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ

Ι

Καλύτερα θύματα της φαντασίας μας

Παρά χαφιέδες που συνάζουν βιός.

ΙΙ

Κρίνα χωρίς άμμο

Μαρμαρόπλακες ανωνύμων

Παρ’ όλα αυτά

ενωμένοι κατάστηθα

σε ένα χρέος.

Όλοι δεσμοφύλακες ανέμων.

ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ

Έβαλε σ’ ένα καυκί τα ψέματα που του ’παν

και τρώει μικρές κουταλιές την κόλαση του.

Κι αυτό το ποδοβολητό του φόβου

μέχρι να ξημερώσει το ’χε εξημερώσει.

ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ

Όπου κι αν κατοίκησε

διαρκώς χειμώνιασε ο τόπος

κι έφευγε με την πεποίθηση

πως πάντα φταίχτης είν’ ο καιρός

*

Άνεμοι σαλιώνουν την ψυχή του

για να κολλήσει πάνω της

έρωτας λεπτός σε χρώμα ανεμώνης

Από τη συλλογή «Εκμαγεία ανέμων», εκδ. Κουκκίδα, 2019.