Ζωή Σαμαρά, "Το πέρασμα της Ευρυδίκης"

Ηλακάτη

Κλώθει το μετάξι της ημέρας

ξετυλίγει την κλωστή της νύχτας

κόβει το νήμα της αυγής

(Νέα Εστία, 1-7-1995

Το πέρασμα της Ευρυδίκης

Αυτοανθολόγηση Ε.Λ.Θ.)

Το ξύπνημα της Γαλάτειας

Ταξίδευε με δέος στην ανήλια χώρα

πίσω της η περίλαμπρη Γη ακολουθούσε

πέπλο και σάβανο

ραμμένα από τον ίδιο τεχνίτη

Μην κοιτάς

άκου

ο λόγος είναι πιο ισχυρός από την κίνηση των χεριών του

το σώμα επιθυμεί

ο λόγος ποιεί

κι η εικόνα γεννιέται

βαθιά

μέσα στα μάτια της λέξης

Το φως-Πυγμαλίων λατρεύει τα χρώματα της

              πεταλούδας

κι εκείνη του ανταποδίδει τη φλόγα του σε μεγεθυντικό

              καθρέφτη

Ξέφυγε μια στάλα ζωή από το δισκοπότηρο του ιερέα της

              Εκάτης

με μιας ξεχείλισαν οι γαλαξίες

χαμογέλασε η αγαλμάτινη θεά

Ανάσταση νεκρών προφήτεψε τότε ο σοφός ιερέας

τελετουργική μετάβαση στη χώρα των ζωντανών

Ποιοι ζωντανοί; Ποια χώρα;

Αφήστε τα πόδια μου ν’ αγγίξουν τη γη

(Νέα Εστία, 1-5-1996

Το πέρασμα της Ευρυδίκης)

Ανδρόγυνον

Ορφέας και Ευρυδίκη

είσαι μαζί

το όμμα που βλέπει

και το σώμα που χάνεται

Μόνος

δεν θα κατέβαινες ποτέ

στα τρίσβαθα του Άδη

Μόνη

δεν θα γινόσουνα ποτέ

ανείπωτο τραγούδι

Διαλύεσαι στον άνεμο όπως ο ήχος του φεγγαριού

συνθέτεις μελωδία πρωτάκουστη

Τι κι αν με το πέρασμά της γεννιέσαι

Τι κι αν με τη ματιά του χάνεσαι

Είσαι η πρώτη διαλογή των άστρων

(Το πέρασμα της Ευρυδίκης)

Αμίλητο νερό

Ο ήλιος ήταν πιο δυνατός απ’ την αγάπη μου

Η πέτρα έσκαζε χωρίς μια λέξη θεϊκή

το χώμα άνοιγε στα δυο χωρίς μιλιά

και το νερό κυλούσε μέσα σε βουβά ρυάκια

Η αγάπη μου ήταν πιο δυνατή από τον Ήλιο

Πλησίαζε ο Ίκαρος περίεργα τη Γη

έσβηνε ο Φαέθων τη φλόγα του στον ποταμό Ηριδανό

κι εγώ γελούσα μες στις φωτιές του Αϊ-Γιάννη

(Το πέρασμα της Ευρυδίκης)

Το τραγούδι της Νύχτας

Η Σελήνη έκρυψε το πρόσωπό της

Σκέπασε τον Ενδυμίωνα με μια λευκή δαντέλα

Την είχε υφάνει με όλη την υπομονή που δίνει η Νύχτα

Κι όμως δεν ήτανε αυτό το ποίημα που θέλησε να

              γράψει

Πάνω στο χαρτί έμοιαζε σώμα και ύλη

Είχε χάσει τη γοητεία τού φευγαλέου

Να το έσβηνε με μια κίνηση

με μια αχτίδα από το δάνειο φως της

Κι ο Ενδυμίων χαμογελούσε

είχε ξεφύγει από το βλέμμα της

όμμα ανέσπερο

Τρόμαξε την Ευρυδίκη

καθώς εκείνη περνούσε δήθεν αδιάφορη

από τη Νύχτα στο φως της Ημέρας

Κι ο Ενδυμίων τώρα τραγουδούσε

«Η Σελήνη χάνεται κάθε πρωί

το ποίημα μένει πάντα νέο»

(Το πέρασμα της Ευρυδίκης)

Από τη συλλογή «Το πέρασμα της Ευρυδίκης», (1997).

Πηγή: «Ζωή Σαμαρά, Εν ξένη γη (Επιλεγμένα ποιήματα)» εκδ. Ρώμη, 2019.

Στην πάνω εικόνα: Anselm Feuerbach, «Orpheus und Eurydike», 1869.

(Österreichische Galerie Belvedere).

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.