Χρύσα Βλάχου, "ΣχεδιΆσματα"

Χρόνος

Αυτό που τρώει το χρόνο

είναι ζωύφιο με δέρμα και οπλές

Ακουμπά το σαγόνι του στην άκρη του γκρεμού

και τα σύννεφα αλλάζουν πορεία

Αυτό που μακραίνει τη νύχτα

είναι η ταχύτητα της ουλής

Ένα ελάφι που δακρύζει στα χέρια σου

Ένα προαιώνιο συμβάν

που εξαντλείται στην κλωστή του.

Κυματοειδείς αποχρώσεις

Ο καιρός ομιχλώδης

με βαθιά τρικυμία

σε μπλε του κοβάλτιου

με κυματοειδείς αποχρώσεις

του ανώφελου

ξεριζώνει δέντρα στην ακτή

με ορίζοντα αντοχής λίγους μήνες

Ύστερα αποδοχή

ενάστρων ουρανών

Εξ αδιαιρέτου

η στιγμή αποχαυνώσεως

Εκεί κοχλάζουν άνεμοι και σειρήνες

τους τρέφεις

δε σε πονούν

ούτε καν σε τρελαίνουν

όταν γοερά τους πετάξεις

στην άβυσσο

αυτομάτως

Σε διαρκούν.

Επιθυμία

Κάθε βράδυ έβγαζε ευγενικά το καπέλο του

Δεν ήθελε να χαιρετήσει

ούτε να ταπεινωθεί

Μόνο ήθελε

να πληθύνουν οι ταχυδακτυλουργοί

στο πολλαπλό του κάτοπτρο.

Ποιητική

Ένα όστρακο στη μέση της σελίδας, ωκεανό χαρίζει

Είναι αδύνατον να προσέξεις την έκτασή του

καθώς κάποιο ένταλμα σύλληψης σου ρίχνει τα φτερά

Το ένταλμα

δεν

είναι

παραπτώματος

σημάδι

Είναι

τρόπος

να

κρύψεις

μεγέθη

μεγαλύτερα

της απειλής

όπως

Την άγρια ταχύτητα του ποιήματος που δρόμο δεν έχει.

Η απόσταση

Οι λέξεις

σφίγγονται

πάνω σου

όπως το

αγιόκλημα

την Άνοιξη

Κίτρινοι φεγγίτες

σε σώμα θανατοποινίτη.

Από τη συλλογή «ΣχεδιΆσματα», εκδ. Θερμαϊκός, 2019.