Νίκος Γεωργόπουλος, "Σπασμένο βέλος"

ΜΑΓΓΕΛΑΝΟΙ

                              Δεν χτίσαμε ποτέ το γυάλινο κάστρο.
                      Περάσαμε όμορφα όμως σχεδιάζοντάς το.
                                                  THE GLASS CASTLE

                                                           στον Σπύρο Παΐζη


Σηκώσαμε τις άγκυρες και στ’ άλμπουρο σινιάλο
παντιέρα πορφυρόμαυρη που ’χαμε φυλαγμένη
στο τσούρμο μας αντίδωρο τον θάνατο· ρεγάλο
ταξίδι κακορίζικο σ’ άγνωστη γη διωγμένοι.

Στην πλώρη μας ακρόπρωρο ένα λευκό γεράκι
ο μύθος λέει έσερνε πίσω του μια κατάρα
οι Σκύθες το σκαλίσανε απ’ την Αρχαία Θράκη
μα το σπρωξ’ ένας έμπορος για μια τρύπια δεκάρα.

Του νότου άστρο πήραμε μια χούφτα Μαγγελάνοι
κουρέληδες ξυπόλητοι δεν βρίσκουμε μι’ ατόλη
φιλόξενη σαν χίμαιρα μ’ απάνεμο λιμάνι
να σβήσουμε ανώνυμοι σε κάποιο αραξοβόλι.

Σε χάρτες αταξίδευτους σχεδιάζουμε πορεία
να πάμε να φουντάρουμε μια χάρτινη σχεδία.





ΑΔΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ


Μεσοτοιχία την ψυχή μας φοβισμένη
αφουγκραζόμαστε τον άλλο σιωπηλά
ένας ξερόβηχας που πάντα επιμένει
σε νύχτες άυπνες κρατάει συντροφιά.

Τηλεπλασιέ σε μια συχνότητα προσμένει
να μας πουλήσει σε φιξάκια λησμονιά
για την ζωή μας που περνάει ρημαγμένη
και στον ακάλυπτο φουντάρει από ψηλά.

Στη πόρτα απ’ έξω μια φωνή απελπισμένη
καμιά ανταπόκριση από μέσα δεν περνά
στον καναπέ μας όλοι χρόνια πεθαμένοι
κι ο θάνατος μας άλλους θάνατο κολλά.

Σαν τα στικάκια στο ψυγείο κολλημένα
άδεια ανθρωπάκια σ’ αφασία στοιχισμένα.





ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΒΕΛΟΣ


Με ένα πατίνι αυτοσχέδιο τσουλώ
σ’ ένα κατήφορο αφήνομαι να πάω
κανένα μέντορα ποτέ μου δεν ρωτάω
μία παρόρμηση μονάχα ακολουθώ.

Βγαίνει ο Έρωτας και τον πετροβολώ
και τις παγίδες του συχνά περιγελάω
την πανοπλία μου ποτέ μου δεν φοράω
και ένα βέλος του σπασμένο αναζητώ.

Το δαίμονά μου στα κρυφά αποπλανώ
που τα σκοτάδια του μ’ αφήνει να κοιτάω
μετά, ραγίζω στον καθρέφτη μου και σπάω
και στα κομμάτια μου γυρεύω να με βρω.

Οι έρωτες και οι φόβοι συναντιόμαστε
παλεύουμε, νικάμε και νικιόμαστε.

Από την ενότητα:

«Unaccompanied»

ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΤΟΥ ΠΗΓΑΣΟΥ

                                 στη μνήμη του Νίκου Ρεπάνη


Μ’ ένα ζεϊμπέκικο ξυπνάς κάποιο πρωί
σε μια πίστα απ’ τον δρόμο φωτισμένη
τζούρα τραβάς από τα βάθη σκοτεινή
μ’ έναν σουγιά πνοή αφήνεις χαραγμένη.

Γέρνεις τ’ ατίθασο κορμί στην κουπαστή
να ξεγελάσεις του θανάτου την αγέλη
κλείνεις τα μάτια μα αφήνεις ανοιχτή
μια χαραμάδα σ’ έναν ήλιο π’ ανατέλλει.

Σέρνεις τα βήματα στην πόρτα του Θεού
ο δαίμονάς σου έναν Πήγασο σελώνει
ένα τραγούδι απ’ το στόμα του τρελού
μια καταιγίδα που ξεσπά και τα σαρώνει.

Απέναντί σου όλος ο κόσμος μι’ αντηλιά
αντανακλά το μαύρο φως και σε τυφλώνει
τα χέρια απλώνεις και τ’ ανοίγεις σα φτερά
αφήνεις πίσω μια κατάρα που στοιχειώνει.
 

Από την ενότητα:

«Cafè Bourbon»

ΦΥΛΑΚΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ


Αναρωτιέμαι όταν μονάχος μου βρεθώ
κι ακολουθώ τα ίχνη που είχα αφήσει
αν με τον ίσκιο μου ξανά συναντηθώ
μέσ’ τη σκιά του αν θα μ’ αναγνωρίσει.
Κι αν απ’ το χέρι πάλι με κρατήσει
να επιστρέψουμε μαζί στα πίσω χρόνια
να βρούμε τη φωλιά που το είχα κρύψει
τ’ όνειρό μου να φυλάνε τα τελώνια.
 
Κι όταν αφήνομαι στις σκέψεις να χαθώ
τ’ ανείπωτα ουρλιάζουν στο μυαλό μου
αναρωτιέμαι αν με ρωτήσουν τι θα πω
χαμένος σα βρεθώ στον εαυτό μου.
Επιστροφές στην τσάντα ταχυδρόμου
που οι παραλήπτες χάθηκαν στα χιόνια
μα εγώ θα βρω στην άκρια του δρόμου
τ’ όνειρό μου να φυλάνε τα τελώνια.
 
Κι όταν στ’ απόκρυφα του νου μου αφεθώ
να ταξιδέψω στις πιο μύχιες μου τις σκέψεις
σε ένα ξέφωτο της μνήμης θα σταθώ
να βρεις τον δρόμο να έρθεις να με κλέψεις.
Τα μάγια μου να λύσεις με τις λέξεις
και να κινήσεις στην σκακιέρα μας τα πιόνια
και τότε θα σε κάνω να πιστέψεις
στ’ όνειρό μου που φυλάνε τα τελώνια.
 
Ω σκιά μου εσύ του νου φυλακισμένη
που μου κρατάς τα γκέμια απ’ τα δαιμόνια
απάντησέ μου και μη μένεις φοβισμένη
φυλάνε τ’ όνειρό μου τα τελώνια;

Από την ενότητα:

«Pilotina»

Από τη συλλογή «Σπασμένο βέλος», ΑΩ Εκδόσεις, 2023.