Κούλα Αδαλόγλου, "Ο δρόμος της επιστροφής είναι απόκρημνος"

 

ΜΙΑ Η ΠΡΟΣΔΟΚΩΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ


Η φωνή του ασθμαίνουσα στ’ αυτιά μου
όταν φτάνει κάπου αργοπορημένος
όταν χάνει το τρένο στη μέση του πουθενά
και βγαίνει απαγορευτικό για καταιγίδα,
έχει δυο άκρες μίτος, σκέφτομαι.

Κι όταν τον είδα να απαγγέλλει Μπερνς με σεβασμό
μπροστά σε ένα ξεχαρβαλωμένο χάγκις,
τότε αποφάνθηκα:
ξεθηλυκώθηκε ο νόστος.

Όλοι γίναμε Οδυσσείς,
όχι Κανένας ούτε Ούτις,
Οδυσσείς με ταυτότητα.
Και δεν υπάρχει πια Ιθάκη.
Η λέξη σε αμφίθυμη πολυσημία.
Εναέριες διαδρομές σε ανακύκλωση.
Λάμνουμε ανάλογα με τον εκάστοτε προορισμό.
Σε μια πηχτή αβεβαιότητα ξεβράζεται βουλιάζει η βούλησή μας
ανάγκα πειθόμενοι.
Ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής τέλος.
Μία η προσδοκώμενη απάντηση
κι αυτή υπαγορευμένη.





ΕΝ ΠΤΗΣΕΙ


Διάβαζα εν πτήσει ένα βιβλίο που έχει μέσα του άφθονη Ήπειρο.
Στις τελευταίες σελίδες, ένα ραντεβού στην κυρα-Φροσύνη.
Σηκώνω τα μάτια μου, βλέπω τον χάρτη πάνω από τη θέση, είμαστε Γιάννενα.
Και πάω πίσω στις δικές μου διαδρομές.
Ν’ ανοίγεις την κουρτίνα του πένθους
και να βρίσκεις το χιόνι πάλλευκο, Απρίλη μήνα.
Τώρα πετάμε πάνω από την Καστοριά, λέει η φωνή του κυβερνήτη,
τίποτα δεν ακούω απ’ τα επόμενα,
τις πάπιες βλέπω μαργωμένη απόγνωση στην παγωμένη λίμνη
κι εσένα να φωλιάζεις μες σε δυο αγκαλιές, απορημένο αγόρι.

Οι νόστοι γίνονται με πολλούς τρόπους
με αναταράξεις και σκαμπανευάσματα.
Τα φώτα χαμηλώνουν στην προσγείωση.
Ο δρόμος της επιστροφής είναι απόκρημνος.
Έστω ως εκεί.
Ας χασομεράει ο θάνατος,
ας διασκεδάζει σαρκαστικά κοιτώντας
Λάχεση και Άτροπο να διαπληκτίζονται
για την παραμονή στην ύλη ή το πέρασμα στο άυλο.

Από την ενότητα

«Η αμφίθυμη πολυσημία της Ιθάκης»

ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ


Νιώθει πως μπαίνει σε βαθιά σπηλιά θαλασσινή
η φωνή ηχεί σαν μέσα απ’ το νερό
κάποτε ακούγεται ένα λυπημένο όμποε.
Ύστερα από ώρα βρίσκεται μακριά
σ’ έναν πλημμυρισμένο δρόμο
βαδίζει δύσκολα κι αργά
γιατί στο βάθος φαίνεται ένα πλάτωμα
και μια αυλή με δέντρα και τραπέζια.
Κάποιοι της γνέφουν, μορφές ακαθόριστες
οικείες ωστόσο και γαλήνιες.
Όλο πλησιάζει κι όλο ξεμακραίνουν

καθώς αναρωτιέται αν η προσέγγιση
θα είναι άφιξη ή αναχώρηση.





ΤΟΤΕ ΣΠΑΕΙ ΤΟΝ ΦΕΓΓΙΤΗ ΕΝΑΣ ΣΤΙΧΟΣ


Παγωμένη η εικόνα
μόνο τα μάτια σου τρυπούν την οθόνη
άφωνη εγώ γδαρμένο λαρύγγι από οιμωγές
στους δρόμους πίσσα ρευστή
κολλούν τα παπούτσια
μένουμε σε υποχρεωτική ακινησία
παράδοξες φιγούρες χορευτικές
αλλόκοτες γυμναστικές ασκήσεις.

Κι αν τύχει πίκρα γή χαρά
ποιος πάει να μου τη φέρει

Τότε σπάει τον φεγγίτη ένας στίχος
στάζει λέξεις καυτές
θραύουν το κακό
ξεκινάει ένα ήσυχο ποτάμι αίμα
γονατίζω βουτώ ολόσωμη.
Μην ξεχάσεις τη φτέρνα,
μου φωνάζει το πουλί.
Μην επιχειρήσεις αυτό το ταξίδι
αν είσαι τρωτή.





ΔΙΑΦΥΓΗ - ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ


Νύχτα σημαδιακή.
Η άμμος υγρή
έβγαλε τα παπούτσια και περπάτησε, αναρίγησε.
Στην προκυμαία βγήκε μια βάρκα φιλόξενη
μπήκε κι ανοίχτηκε, πέρα απ’ το μάτι.
Στο σπίτι εκείνος ανησύχησε
οι άλλοι στο μέσεντζερ περίμεναν το χαμόγελό της
σίγησαν οι ευχές φωνές και τα τραγούδια.
Ο δρόμος του φεγγαριού στάθηκε βολικός
πάτησα πάνω του
τη βρήκα
γύρισα την πλώρη
κάθισα μέσα
την οδήγησα στο γιαλό
τη συνόδεψα ως την είσοδο.
Μέσα είχε ζέστη
Αλλά το δέντρο είχε γείρει το κεφάλι του στη θλίψη.
Ωστόσο έξω αναβόσβηναν φωτάκια.
Έπηζε η αρμύρα στα μαλλιά και στο σώμα της.
Με κράτησε σφιχτά στην παγωμένη χούφτα της και μου ’πε
δεν γυρεύω πλέον τη φυγή
είναι καιρός να αναμετρηθώ με το δικό μου βάθος.

Από την ενότητα

«Παλινδρομήσεις, τρόπον τινά»

Από τη συλλογή «Ο δρόμος της επιστροφής είναι απόκρημνος», εκδ. Μελάνι, 2022.