Τόλης Νικηφόρου, "μια τρύπια δεκάρα"

έμπνευση


σαν άγραφο χαρτί οι μέρες
απλώνονται ατέλειωτες
η μια μετά την άλλη
εκτελεστικό απόσπασμα
που παρατάσσεται μπροστά
σε πρόσωπο με δεμένα μάτια

όταν δεν ανάβει η φλόγα
τον ουρανό δεν σκίζει ξαφνικά
λυτρωτική η αστραπή εκείνη





πότε χαράζει


χαράζει νωρίς ή αργά
ανάλογα με την εποχή
ανάλογα με τη χώρα

για μένα χαράζει όταν χαμογελάς





προσμονή


ο καθένας κάτι σπουδαίο
περιμένει με λαχτάρα
να κερδίσει το λαχείο
να του δώσουν το βραβείο
να κάνει ένα μακρινό ταξίδι

εγώ περιμένω ν’ ακούσω
τα βήματα σου στα πλακάκια





μάγισσα


μια ερωτευμένη μυγδαλιά
που ανθίζει μες στο καταχείμωνο

ένα πλοίο που ξάφνου καταπλέει
στο έρημο νησί του ναυαγού

φωτεινή μια αστραπή
που σκίζει το πυκνό σκοτάδι

θερμό και τρυφερό ένα χέρι
που απλώνεται στην παγωνιά

μια αγκαλιά για τον ξενιτεμένο
που επιτέλους επιστρέφει στην πατρίδα

όλα αυτά και κάτι ακόμη
μυστικό μεθυστικό ιαματικό
είναι το χαμόγελο σου





παλίρροια ή το βέλος του χρόνου


η ζωή των θνητών θα ’πρεπε να ’ναι
όπως τα τρελά νερά του Ευρίπου
που κάθε τόσο αντιστρέφεται η ροή τους

μια παλίρροια να κυριαρχεί
και στη σύντομη ζωή των ανθρώπων
από τα νήπια και την εφηβεία
να φτάνει κάποτε στην ωριμότητα
και ύστερα σταδιακά να επανέρχεται
στο πρώτο βλέμμα τα πρώτα βήματα
στην έκθαμβη ανακάλυψη του κόσμου

ας ευαρεστηθεί ο μέγας τοξότης
αιώνια σκοτεινός κι ανεξιχνίαστος
ίσως με μια δεύτερη σελήνη
να ρυθμίσει το επίγειο βέλος του χρόνου
όπως εν τη σοφία του τα νερά του Ευρίπου





γιατί γράφω συνεχώς


τι νόημα έχει ακόμη ένα βιβλίο
κάθε χρόνο ή και κάθε εξάμηνο;

σε μοναχικό δωμάτιο
η σε πολύβουη καφετέρια
μικρής μακρινής πόλης,
ή και μεγαλούπολης
ακόμη και σε διπλανή οικοδομή
κάποιο κορίτσι στα δεκαοχτώ
ως τα εξήντα οχτώ και βάλε
νιώθει ένα χέρι αδερφικό
απαλά να της χαϊδεύει τα μαλλιά
διαβάζει και δεν είναι πια μόνο
διαβάζει και δακρύζει

για το κορίτσι εκείνο γράφω





Από τη συλλογή «μια τρύπια δεκάρα», εκδ. Μανδραγόρας, 2023.