Γ. Θ. Βαφόπουλος, "Τα ρόδα της Μυρτάλης"

Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ…


Η γοητεία της μουσικής φωνής σου πάλι μου ξυπνά,
Μυρτάλη, κάποια ηχώ, πόχει για πάντα πια σιγήσει,
αγαπητής φωνής κι’ ούτε πως θάρθει απ’ τ’ όνειρο ξανά
μιας αυταπάτης υποβλητικής να με ξυπνήσει.

Κι’ ούτε πως στο παράθυρο, σαν ανοιξιάτικο πουλί,

που ξέφυγε περίτρομο μια θύελλα αγριεμμένη,
θ’ ακούσει για μια αγάπη αστόχαστη ξανά να μου μιλεί,
μια αγάπη, που έμεινε κι’ αυτή, όπως όλες, ξεχασμένη.

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ


Νερό, φωτιά, δεντρί, θεριό, κι’ −αλίμονο!− άλλο ό,τι μπορεί
τη φαντασία παράξενο και νέο να μου ταράξει,
γίνομαι ευθύς, σαν τον Πρωτέα, τόσο, η ψυχή μου που απορεί
σε ποιαν αλάθευτη κορφή του νου να πρωταράξει.

Θάλασσα της αμφιβολίας, στα ταραγμένα σου νερά
άθλιο με σέρνει ναυαγό του ανθρώπου ο μέγας πόνος.
Τι τάχα; Ας γίνει ό,τι μπορεί! Άπραγα θα ’ναι τα φτερά,
όταν βρεθώ κάτω απ’ το βάρος της αλήθειας μόνος.





ΤΡΑΓΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ


Ω ενθύμηση, το πνεύμα μου σαν Ερινύα που ακολουθείς,
ίσκιε ενός ίσκιου, μάταια που γυρεύει τη γαλήνη·
εχθρέ της ησυχίας μου φθονερέ, κι’ αν φαίνομαι απαθής

στην αναπόλησή σου, όμως κάτι η ψυχή μου κλείνει

από τη θύελλα των μαχών, κάτι απ’ του ζοφερού ωκεανού
την τρικυμία, κάτι απ’ τη συντριμμένη Καρχηδόνα,
όταν του πάθους μου τη θάλασσα μ’ ενός σου σκοτεινού
την τρίαινα βλέμματος, σκληρέ, ταράζεις, Ποσειδώνα!

[ενότητα: Τα ρόδα της Μυρτάλης]

 



ΑΠΟΦΑΣΗ


Ό,τι είχανε να πούνε το είπανε.
Δεν είχαν άλλο τίποτε να πούνε.
Καθένας όμως μ’ επιμέλειαν έκρυψε
κάποιες σκηνές και κάποια γεγονότα,
που ίσως να ματαιώναν την απόφαση.

Εδώσανε τα χέρια τους μ’ αδιαφορία
– έτσι τουλάχιστο η όψη τους το έδειχνε –
και χωριστήκανε. Όμως καταβαίνοντας
τη σκάλα Εκείνη δάκρυσε άθελα,
κ’ Εκείνος, μόνος πια σαν έμεινε,
ανάλυσε τον πόνο που έκρυβε
σ’ ωραία δακρύων μαργαριτάρια.

[ενότητα: Δεκαοχτώ άλλα ποιήματα]

Από τη συλλογή «Τα ρόδα της Μυρτάλης» (1931).
Πηγή: «Γ. Θ. Βαφόπουλος - Άπαντα τα ποιητικά», εκδ. Παρατηρητής 1990.
 
Στην εικόνα: Henri de Toulouse-Lautrec, «La Blanchisseuse».

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.