Ελένη Ηλιοπούλου-Ζαχαροπούλου, "Ποιήματα"

Καρναβάλι διαρκείας


Τώρα ξέρουμε πώς αλλάζετε πρόσωπα,
πώς μεταμφιέζεστε:
υποκλίνεστε, όταν… πρέπει,
στέκεστε αλύγιστοι, όταν δεν πρέπει·
κατά περίσταση…

Ανοίγετε με ευκολία τις κερκόπορτες,
όταν οι άλλοι προσεύχονται
και πολεμούν·
θυσιάζετε τους ανδρείους
προδίδοντας τα περάσματα·
σκοτίζετε το φως της αλήθειας.
Τώρα, σας ξέρουμε…

Εμπιστευτήκαμε αργυρώνητους,
πιστέψαμε κιβδηλοποιούς.
Θαυμάσαμε μάσκες περίτεχνες
που περνούσαν για πρόσωπα
και ήταν προσωπεία…

Αμοιβαία μετάθεση, 1999 (2007²)

Νυχτερινό


Όμως θα σου μιλήσω
για κείνους τους υγρούς καιρούς,
για τη βροχή που ήρθε με τον κεραυνό,
για τους μοναχικούς θανάτους.

Μια τύψη φθινοπωρινή
έσταζε ξάγρυπνη σιωπή
από τη νύχτια στέγη.
Ώρες πολλές, χρόνους πολλούς−
αιώνες πολικούς−
επίμονος ήχος ενοχής·
σαν φυλακή, που σε αναιρεί…

Κάποτε, σε ξέφωτο νυχτερινό
είδε το δρόμο των μυστικών βημάτων−
είναι αυτά τα βήματα
που έρχονται
από βαθιά σκοτάδια…
Βήματα από μαύρο φως
στις ερημιές του κόσμου.

Υφαίνοντας άνεμο, 2004 (2008²)

Ο Σχοινοβάτης


Μετέωρος πάλι
στις βραχώδεις ρωγμές

του στίχου.
Ν’ αφουγκραστείς απ’ τα έγκατα
τα ελάχιστα και τα μέγιστα·
τα νοητά κι απερινόητα του κόσμου.

Θα συναντηθείς
με τον εαυτό σου·
με την δική σου ματαιότητα
και μοναχός θα ματώσεις.
Εδώ στην ατσάλινη πόλη-
εξόριστος στον χρόνο-
δειλός κι αδιάφορος για μια χειραψία,
για το αισθαντικό κάλλος μιας προσέγγισης.

Κι εσύ ποίημα λειψό
απόψε καρκινοβατείς.
Στην δεσποτεία του άρρητου λόγου
πεισματικά μ’ αντιπαλεύεις.

Κι η δυσαρέσκεια της γης
κι η δυσαρέσκεια τ’ ουρανού
κι ο θάνατος πλάι μου.

Βεβαιότητες που λιγοστεύουν, 2016

Πηγή: Περιοδικό Ακτή, τχ. 123, καλοκαίρι 2020.
(Ανθολόγηση για το Ελληνομουσείον: Γιώργος Κ. Μύαρης)

Στην εικόνα: Léonard Defrance, «The Rope Dance».
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.