Βάλια Γκέντσου, "Παραμύθια ανάποδα"

Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΦΙΟΥ


Σκέφτομαι συχνά
ξύλινα τραπέζια πλάι στο κύμα
καρέκλες άσπρη φορμάικα
κι ένα τασάκι στρογγυλό
νικέλινο
μισά τσιγάρα σβησμένα με μανία
τιμωρημένα για αταξίες ολόκληρες

μπροστά το απέραντο να καρφώνει

Το τραγούδι του πατέρα έρχεται τότε
εξαίσια αίσθηση νιότης παλιάς
με τη μάνα να κάνει τις δεύτερες

οι μουσικές που με μεγάλωσαν
μπόγοι που κουβαλώ
φτάνουν κοντά μου
ανάποδα





ΩΣ ΑΓΑΠΗΤΑ ΤΑ ΣΚΗΝΩΜΑΤΑ ΣΟΥ *


Τα μεσημέρια στο σπίτι κυλούσαν αργά
σαν μεγάλα ποτάμια
ο βυθός παγίδευε τις βεβαιότητες

Πήγαινα και καθόμουν
στο πίσω μέρος μιας άδειας εκκλησίας
σ’ ένα μονό στασίδι
δεν είχε κάτι άλλο να δω
δεν είχα λύπη

Στο τραπέζι φαγητά αμίλητα
βιαζόμουν να σηκωθώ
ήθελα τις παλιές δυνάμεις μου ακέραιες
καλλιεργούσα τρυφερό σκοτάδι χωριστά
σε κάποιον μικρό Καιάδα

Από την άλλη
αυτές οι σεμνές τελετές του μεσημεριού
μάζευαν ήλιο πάνω μου

Στη βραδινή προσευχή η τελευταία μπουκιά
μεγάλωνε επικίνδυνα


______
 * Ψαλμός 83 (πγ΄)





ΑΠΟΚΡΙΕΣ


Στις Απόκριες μ’ έντυναν αμαζόνα ή σπανιόλα
στολές για κορίτσια
αξιοπρεπείς

κούμπωναν άχαρα στο σώμα
ρόλοι μακρόταλοι

Αντί να κυματίσω στα μαλλιά της Μέδουσας
να γίνω μαινάδα να ουρλιάξω
ν’ αγκαλιάσω με ηδονή παχιά σώματα

αντί για μια βραδιά
στα ψέματα
να ενωθώ

με το σκοτάδι

Από την ενότητα

Εποχή των κοριτσιών

ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ ΣΤΟΝ ΒΥΘΟ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ

                                                                  συνοδεία τις πήραν
                                                                  γυναίκες πολλές


Κίτρινο θολό της όχθης φάντασμα
η λίμνη σκεπτική
κουβαλάει στην κοιλιά της χιλιάδες Ροντέν

λευκό το χέρι αγγίζει
ιτιές που κλαίνε χωρίς να ξέρουν γιατί
το υπόλοιπο σώμα πλέει στο κόκκινο
τα νερά παγωμένα
πήζουν σε τρίγωνα

Τα βαθιά χρώματα πια με στενεύουν
Αν βάλεις το αυτί σου στον τοίχο
ο βυθός ακούγεται





ΜΙΚΡΟΙ ΙΟΥΛΙΟΙ


Η θάλασσα με διώχνει αργά τη νύχτα
βαδίζω γέρνοντας σταθερά
κι ας τρέμει το νερό
ξαπλωμένο

Η θάλασσα θα έρθει ξανά
με τρομερή επιμονή
ασπρόμαυρη
μοιραία

Η θάλασσα φτιάχτηκε έτσι
για να ’μαι εγώ περιττή

Από την ενότητα

Το τέλος μια ψευδαίσθηση κι αυτό

Από τη συλλογή «Παραμύθια ανάποδα», εκδ. Θεμέλιο, 2020.