Μαρίκα Συμεωνίδου, "Ξέρεις πού οδηγεί"

ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ

Ξύπνησα έχοντας στο χέρι μου

Το άγαλμα της Αθηνάς

Σοφό το όνειρο

Που δε γίνεται πραγματικότητα

Που σε ξεβολεύει

Όπως ο φίλος που χάθηκε πρόωρα

Όπως η βροχή στο τζάμι

Από μέσα

Δάκρυ.

ΜΟΥΣΑ

Είσαι του έρωτα ανασκόπηση

Είσαι φιγούρα του Botticelli

Είσαι εκείνη που με κάνει

Να καταπίνω λέξεις

Είσαι η αρχιτεκτονική της σιωπής.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Στον άνεμο

αρέσει σαν ποιητής

Να χαϊδεύει

τα μαλλιά των λέξεων

Άλλες να τις πετάει κάτω στο λευκό χαρτί

Και να τις τσαλακώνει

Κι άλλες να τις φυλάει

σαν φλογίτσες στην παλάμη του.

ΑΠΡΙΛΗΣ

Έχω ραμμένα στο παλτό μου

δύο δάκρυα

από την άνοιξη εκείνη που σε αρνήθηκα.

«Όταν έχει μπει ο Απρίλης και σου ’χει ανακατέψει τα μαλλιά»

«Μυρίζω βροχή, το ξέρω»

Κάθε που βρέχει

Μαζεύω λέξεις, στάλα

στάλα τις κόβω.

κι όμως η ομορφιά γεννιέται στον θρυμματισμένο ήχο

ενός λουλουδιού.

Όλοι θα ξεχαστούμε

Κι οι στίχοι θα λιώσουν σαν κεριά.

Έλεγε συνέχεια…

ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ

Το άρωμά της

Όπου κι αν περνούσε

Μύριζε ρόδο

Ένα ποίημα

ξεδιπλώθηκε μέσα

στα βλέμματά τους

χάσανε χρόνια

πολύτιμα λέγοντας

πολλά σ’ αγαπώ.

Το σκοτάδι του

Το φιλί της φωτίζει

Μάη θυμίζει

Αγάπη είναι

οι ακτίνες του ήλιου

στην αγκαλιά σου

Από τη συλλογή «Ξέρεις πού οδηγεί», ΑΩ εκδόσεις, 2020.