Χρυσούλα Παπακυριάκου, "Των γραμμάτων"

~*~

Τα μικρά αναλαμβάνονται στον ουρανό.

Τρυπούν το θόλο του με φόρα και σκάζουν

σα μπουμπούκια στον παράδεισο.

Της αλφαβήτου.

ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΑ ΕΘΙΜΑ

Ρίχνει στη χύτρα όλο μαζί το στάρι.

Τα σύμφωνα μετά.

Τα ’χει μουσκέψει αποβραδίς

στα όνειρα της μνήμης.

Τα ανακατεύει ελαφρά για να υποταχτούν

στων φωνηέντων την αιμάτινη γενιά,

τη φύτρα της φωνής.

Σε άσπρη πετσέτα στεγνώνει το στάρι

από τα δάκρυα.

Τα καρυκεύει με θαυμαστικά,

τελείες, εισαγωγικά και άλλα

στίξεως σημεία.

Τα σερβίρει στο ιβουάρ τραπεζομάντιλο

της άγραφης σελίδας.

Τηρώντας τα κατά παράδοση διαβατήρια έθιμα

τα μοιράζει σιωπηλά όπως η μάνα την ανάσταση

κεράκια αναμμένα

για τους κεκοιμημένους.

ARIEL

                        «εξ αλλοτρίων ποθέν ναμάτων

            διά της ακοής πεπληρώσθαι με δίκην αγγείου»

                                         ΦΑΙΔΡΟΣ

Ας μας πάρει απόψε ο χορός των νυμφών.

Το ασημένιο νερό, το φεγγάρι,

η δροσιά των βουνών ας μας πάρει,

το σπίθισμα των αστεριών,

η γλυκιά μουσική των βουνών.

Στην πατρίδα σου αυτή του βορρά

όλα στο φως της γυαλίζουν.

Ας μας πάρει κι η θλίψη μαζί,

στην υγρή αγκαλιά της η λίμνη

και η σκουρόχρωμη γη.

Οι γραμμές του ορίζοντα

είναι του δικού σου προσώπου γραμμές.

Μέσα εκεί λιγοστεύει το φως και με σφίγγει.

Ας με πάρει και μένα, ας γίνω δαυλός, να καώ,

να φωτίσω κι εγώ την πνοή σου.

«ΚΝΙΔΙΑ» ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Κάθε βράδυ

κοιμάται στο μουσείο

μες στην αδιατάρακτη ακινησία της

η «Κνιδία» Αφροδίτη.

Καμιά στο μέτωπό της τύψη.

Κι η τέλεια γραμμή των παρειών

ανέγγιχτη κι ο κυματισμός των μαλλιών.

Συνωστισμός αιώνων στων ματιών την προσήλωση.

Ζηλευτή ωραιότητα,

πόθος ανδρών

Όλα τα δίνει για μία δόνηση

απ’ του κορμιού το πολύβουο πανηγύρι.

ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ

Όχι εκείνη των γιατρών, όχι των καρδιολόγων.

Αλλιώτικη ανεπάρκεια.

Θαμπώνει την αγάπη,

θολώνει την αστραφτερή διαύγεια του κόσμου.

Στο τέμπο της ασίγαστο κενό

την κάνει βουβό αστέρι,

την κάνει αγάπη ανεπαρκή,

αδύναμο αλητάκι.

Αγαπημένη Ποίηση,

θρέψε το αλητάκι μου

να δυναμώσει μία σταλιά,

να γίνει σαν το νου μου,

που δρασκελάει τους ουρανούς

με προσφιλή ποιήματα στη σκέψη μου αλτήρες.

Από τη συλλογή «Των γραμμάτων», εκδ. Παρασκήνιο, 2017.