Ντέμης Κωνσταντινίδης, "Ποιήματα"

Οι τελευταίοι

Χωρίς παράσημα ή άλλα διακριτικά

χωρίς στολή

χωρίς καν όπλο

μείναμε να υπερασπιζόμαστε

τούτον τον πύργο

τον γεμάτο σκορπιούς και σαύρες.

Αυστηροί γωνιόλιθοι

νερό ελάχιστο

ξόβεργες για τον επιούσιο

χωρίς αντικαταστάτες.

Απ’ τις πολεμίστρες το σούρουπο

η ατέλειωτη θάλασσα του κάμπου

κυματίζει πέρα βαθειά

κάτι που μοιάζει με δικαίωση.

Ναβαρίνου

                              Μνήμη Φ. Μπαρλά

Παραμονή πρωτοχρονιάς

κόσμος γυρίζει με γλυκά

χαζεύει σε βιτρίνες

διαλέγει λουριά.

Πίσω απ’ αρχαία ερείπια

οι φίλοι μου παίζουν κρυφτό.

Δεν τους μάθανε

να κατευνάζουν τα τέρατα.

Μόνο κατάλαβαν.

Η μαγική λέξη αναβάλλεται.

Κερδίζει όποιος

παραμείνει κρυμμένος.

Και τελείωσε

Είπε πως είναι ποιητής.

Πάει και τελείωσε!

Μέχρι τον τρίτο στίχο

Ο καφές του κρύωσε.

Έξω βροχή δέρνει τους δρόμους.

Στον έκτο στίχο ήδη

Σπάζουν κλαδιά, ουρλιάζουν λύκοι·

Ποτάμια μπουκώνουν τους υπονόμους.

Κάποτε, κάνει να σηκωθεί.

Μα δε σηκώνεται.

Στο πέρας του ποιήματός του

Αφιερώνεται.

Ντέμης Κωνσταντινίδης

Στην εικόνα: Το κάστρο Hohenwerfen στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας.