Δεν θα συμβεί τίποτα
«Δεν θα συμβεί τίποτα», σκέφτηκε εκείνο το
ανοιξιάτικο απόγευμα όταν βγήκε απ’ την κάμαρα του. Περπάτησε όπως πάντα
αρκετά, χαιρέτησε κάνα δυο γνωστούς και σταμάτησε για κάμποση ώρα στο γνώριμο
σημείο κοιτάζοντας τη θάλασσα.
Οι γάτες ήρθαν και τριβόταν στα πόδια του,
άρχισε να τις μιλάει −λες και ήξεραν τα μυστικά όλου του κόσμου. «Εμείς κάποια
στιγμή φεύγουμε χωρίς να έχουμε μάθει σχεδόν τίποτα», σκέφτηκε.
Έπειτα
από λίγο βρήκε μια καφετέρια, ήταν η μέρα που οι παρέες συγκεντρωνόταν και
έβλεπαν τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Φωνές, καβγάδες και βλέμματα καρφωμένα στην
οθόνη. Του άρεσε να τους παρατηρεί. Χτύπησε το τηλέφωνο του.
«Αγαπητέ και αυτό το καρναβάλι είναι
υπέροχο! Σε δύο μέρες επιστρέφουμε και ανυπομονούμε να σε ξαναδούμε. Να γράφεις
ε; Μη σταματήσεις ποτέ.»
«Κι εγώ
ανυπομονώ.»
Υπήρχε
γύρω μια γλυκιά θλίψη, ίσως πράγματι να ζούσε σ’ ένα όνειρο. Πόσοι και πόσοι
είχαν γράψει γι’ αυτό. Γλυκιά θλίψη. Ναι.
Επέστρεψε
αργά τη νύχτα. Άνοιξε το παράθυρο και λίγο πριν κοιμηθεί έγραψε αυτές τις
γραμμές. Δεν είχε συμβεί τίποτα. Περίπου.
Νίκος Σφαμένος
Στην εικόνα:
Pablo
Picasso, «Harlequin with Glass», 1905.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου