Τάσος Κόρφης, "Ημερολόγιο 2"

ΔΕΝ ΩΦΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΙΣ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ

Δεν ωφελεί να περιορίζεις τα πουλιά

με ξόβεργες, με σκιάχτρα, με κλουβιά,

να περιμένεις στις διαβάσεις των αποδημητικών

μερόνυχτα, να ρίχνεις τουφεκιές.

Ό,τι μπορεί να φτερουγίσει δε σκλαβώνεται·

προετοιμάζεται στα θερμοκήπια των στερήσεων

προσμένοντας αργά ή γρήγορα την ώρα του.

ΔΙΑΖΥΓΙΟ

Τα βγάλαν όλα στο σφυρί:

τα έπιπλα, τα κάδρα, τα χαλιά.

Είπαν να μην αφήσουν τίποτα που να θυμίζει

τα είκοσι χρόνια που έζησαν μαζί

κάτω από την ίδια στέγη.

Απόφαση πικρή, απεγνωσμένη

−παρά τον κάποιο ηρωισμό−, προσπάθεια

εκ των προτέρων καταδικασμένη, μια και γνώριζαν

ότι στο τέλος

θα κέρδιζε η μνήμη, εκείνη θα πλειοδοτούσε.

ΣΑΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ

Σαν τα πουλιά που αναζητούν μια πλώρη καραβιού

για να κουρνιάσουν,

χαμένα μεσοπέλαγα, με κόντρα καιρό, χωρίς ελπίδες ξηράς,

ψάχνω να βρω ένα κορμί να ξαποστάσω,

μιαν αγκαλιά, για να ζεστάνω τη γύμνια μου.

S/S DESERTED SEA

Κατάμονο μια ολόκληρη ζωή να παραδέρνεις

σε λιμάνια, σε πέλαγα, σ’ ακρογιαλιές −τοπία της μνήμης−

ταξιδεύοντας με νηολόγιο άγνωστης, ανύπαρκτης χώρας,

με ξένη σημαία,

με όνομα μισοσβησμένο από τ’ αλάτι και τη σκουριά.

Και να μη θυμάσαι τους πλοίαρχους που γέρασαν στη γέφυρά σου,

τα κορμιά των ναυκλήρων σου, στιγματισμένα με φιγούρες ονείρων,

τη σπατάλη του πάθους σου στις άγονες γραμμές.

Κατάμονο μια ζωή να ταξιδεύεις,

και τα σκυλόψαρα, κοπάδι, να σ’ ακολουθούν,

να σκίζουν τη θάλασσα, να γυροφέρνουν, ν’ αγρυπνούν,

χτυπώντας μ’ ανυπομονησία τα φτερά τους στην πλώρη σου,

περιμένοντας, ώρα με την ώρα, το σήμα κινδύνου.

Από τη συλλογή «Ημερολόγιο 2», 1964.

Πηγή:

«Α. Ευαγγέλου - Γ. Αράγης, Δεύτερη Μεταπολεμική Ποιητική Γενιά (1950-2012) - Ανθολογία», εκδ. Gutenberg (β΄ έκδοση, συμπληρωμένη), Μάρτιος 2017.