Α΄
ΒΑΦΤΙΣΤΙΚΟ
Χρωμάτισέ
τον απλό: ένα πρόσωπο ανέκφραστο που φτιάχνει τον ήλιο ειρωνεία κι αγνώριστο
τον ήχο του γέλιου.
Χρωμάτισέ
τον αμετάκλητο: πόρτα που κλείνει ερμητικά πίσω από μια αίθουσα θαυμάτων και
μπρος από δυο έκπληκτα μάτια.
Ο
θάνατος είναι μια αίσθηση μαρτυρική
όταν
το βράδυ μένει γυμνή η μοναξιά.
Αυτό
που επιμένει τη ζωή να παρατείνει
όταν
η ζωή δεν είναι πια
και
το κορμί που λιώνει να θυμάται
αφού
’χει πια πεθάνει·
αυτό
είναι μια αίσθηση δικιά μας.
Του
θανάτου η φρίκη θάνατος δεν είναι·
αυτός
υπάρχει μόνο μια στιγμή
κι
είναι παιδί αθώο.
Τι
είναι ο θάνατος αν όχι εκείνη η νύχτα
με
τα φτερά σου να διπλώνεις κουρασμένα
και
το κεφάλι να γέρνεις στο στήθος
μέχρι
που πια να μη με βλέπεις·
αν
όχι τα χέρια σου ανήμπορα ν’ ανοίγουν
κι
ανάμεσά τους να ξεφεύγω
σαν
έμβρυο που άκαιρα αποσπάστηκε
από
τη μητρική απαλοσύνη.
Τι
είναι ο θάνατος αν όχι αυτό το βάρος
που
ξαφνικά οι λέξεις αποχτούν·
κι
ο θάνατός μου τι ήταν αν όχι αυτή η έκλειψη
όπως
μαχαίρι να ακροβατεί στο στήθος μου.
Ο
θάνατος είναι εύκολος
σε
πρόσωπα που δεν γνωρίζουμε·
μια
πράξη φυσική
όπως
η προσευχή που τα παιδιά
απλά
κι ασύνειδα πριν κοιμηθούν προφέρουν.
Ο
θάνατος είν’ έτσι εύκολος·
ώσπου
να σταματήσει κάποτε
σε
μια δικιά μας έκφραση
και
να στοιχειώσει εκεί.
Γ΄
ΕΞΟΔΟΣ
Ερασιθάνατη
η αγάπη μου· ένα βαθύ, ανατολίτικο χαρακίρι, καμωμένο αργά, όπως
παλιά με το καπέλο έκοβαν στον αγέρα μια φέτα φεγγαριού, δείγμα υποταγής στη
δυναστεία σου που κράτησε είκοσι δύο μέρες τώρα και τα πουλιά μού προβλέπουν
πως θα συνεχιστεί ακόμα για πολύ. Ερασιθάνατη η αγάπη μου, ένας χαιρετισμός
πολεμιστή, καμωμένος αργά και περήφανα καθώς ταιριάζει σε μια πράξη θανάτου.
Ξαναβρίσκω τα βήματά μου
μες στους διαδρόμους του αλλοτινού σπιτιού·
αμετανόητα
μ’ αυτό τον τρόπο λιγοστεύω τη ζωή μου
εγώ που την αγάπη μου χρωστώ σε λάθη
−γυρίζουν και με βρίσκουν τη στιγμή που λέω
θα ωριμάσω επιτέλους, όπως το μίσος
όπως μια επανάσταση που καταλήγει
έστω όπου περισσότερο δεν ήθελε.
Ναι, την αγάπη μου χρωστώ σε λάθη
γιατί ακόμα απ’ τις δώδεκα ψυχές μου
− απ’ τους δώδεκα διαδρόμους του αλλοτινού σπιτιού
−
ακόμα, πιο πολύ, αυτή που με προδίδει αγαπώ!
Αύριο θα μ’ αναζητήσουν στο ίδιο κορμί
και θα με βρουν· οι ανόητοι
που δεν ξέρουν να δουν την αύξηση στα μάτια μου
θα με βρουν και θα πιστέψουν
πως για το χθες το ίδιο αιχμαλωτισμένη είμαι και σήμερα
οι ανόητοι, που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν
το ’να ξημέρωμα από τ’ άλλο
και λένε να! η ιστορία αντιγράφεται.
Αύριο θα μ’ αναζητήσουν στις ίδιες διαστάσεις
όμως εγώ θα ’χω γλιστρήσει ένα χιλιοστό
έξω απ’ τον εαυτό μου
κι ελεύθερη θ’ αναπνέω μέσα του
τη μοναδική μου μοναξιά
και θα θλίβομαι
χωρίς συνενόχους.
Μόνη εγώ!
Δ΄
ΘΡΙΑΜΒΙΚΟ
love is not love
which alters when it alteration finds
on bends with the remover to remove
Σαιξπηρ, Σονέτο 116
Αν κάποτε πεθάνω,
μην ακούσεις ποτέ πως τάχα «κείμαι ενθάδε»:
εσύ θα με βρεις στην αναπνοή του αγέρα
στο φευγαλέο, παιδικό χαμόγελο.
Αν κάποτε πεθάνω,
μη διαβάσεις ποτέ τ’ όνομά μου σε πέτρα:
εσύ θα ξέρεις να μ’ ακούσεις στον αχό της άνοιξης
και στην επιμονή του ήχου της βροχής.
Αν κάποτε πεθάνω,
μην πιστέψεις ποτέ πως η αγάπη μου τελείωσε:
σκέψου πως θα σε περιμένει
σ’ άλλες αισθήσεις περιγράφοντας την ομορφιά σου.
Θα σε πάρω
όταν νομίσεις πως κανείς δεν σε παραμονεύει πια
εγώ
με το πάθος της ασυμφιλίωτης αγάπης μου
θα σε κυκλώσω ξαφνικά
και θα σε πάρω
άφωνο και σαστισμένο
όταν πιστέψεις πως αλλού ξεχάστηκα
εγώ
με την επιμονή της μνήμης μου
θα δέσω τα χέρια σου με τις ίδιες τους χειρονομίες
και θα σε πάρω
να μαρτυρήσεις πόσο πολύ σ’ αγάπησα.
Τότε απ’ τους ανθρώπους θα αθωωθεί η σιωπή μου.
Από
τη συλλογή «Επέκεινα [Σύνθεση σε τέσσερα μέρη]» (1970).
Στην εικόνα: Gustave Doré, «La Siesta, Memory of Spain» (1868).
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου