Κική Δημουλά, "Δημόσιος καιρός"

Ο ΑΝΤΙΚΤΥΠΟΣ

ΕΙΠΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ

πάντως εσύ νύχτα είσαι τυχερή

έξοδα μηδέν

σου δίνουν φως δωρεάν τ’ αστέρια

παίρνεις κι ένα μικρό ενοίκιο

από τα όνειρα.

Αγρίεψε η νύχτα.

Εγώ δεν έχω έξοδα; Ποιος

ταΐζει τους γρύλους

τις πυγολαμπίδες τα νυχτολούλουδα

την αγρύπνια;

Ξέρεις τι λάδι τρώνε τα καντήλια

εγώ ανάβω τους εκλιπόντες

ακούς εκεί
μου δίνουν φως δωρεάν

τ’ αστέρια…

πού να το βρουν δε βλέπεις πόσοι

διάττοντες αυτοκτονούν κάθε βράδυ;

Και η μέρα βέβαια περνάει κρίση.

Αλλά εκείνη τουλάχιστον τη συντηρεί

ανελλιπώς η καθημερινότητα.

ΕΙΠΕ Η ΡΕΜΒΗ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

δυστυχώς δε θα σε χρειαστώ άλλο

τέρμα οι παραστάσεις.

Μετρημένοι οι θεατές

αν και ήταν ελάχιστο

συμβολικό το εισιτήριο

και όνειρο να δεις πληρώνεις

όσα πλήρωνες

πάντα

κι ας είναι χιλιοπαιγμένο.

Τέρμα. Τι να κάνω;

Να παίξω

δωρεάν για δυο τρεις

τζαμπατζήδες έρωτες;

Δε συμφέρει

εξευτελίζεται το έργο.

ΕΙΠΕ Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

δώσ’ μου λίγο χρυσαφί

να σπάσω κάπως

το μαύρο που είμαι.

Δεν περισσεύει, αρνήθηκε το φεγγάρι.

Πρώτον έχω να αναδείξω το θέαμά μου.

Μετά να φωταγωγήσω

την Ακρόπολη το Ερεχθείο

τα σοκάκια την απομόνωση

κάποιον έρωτα σβηστό.

Έβαλε τις φωνές η νύχτα

Ε, όχι και να ρίξεις φως στον έρωτα.

Αυτό το σκοτεινό αίσθημα είναι

ο πιο επιμελής μαθητής μου.

ΕΙΠΕ Η ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

φέτος η Σταύρωση θα γίνει

με την επιβεβλημένη λιτότητα

δε θα πιουν άλλο αίμα τα καρφιά

αρκετά αιμορραγούν

τα πράγματα έξω

έξω στα σκαλιά της εκκλησίας.

Επείγει μόνο να πάρουμε

πίσω τα τριάκοντα αργύρια

αρκετά θησαύρισε εις βάρος μας

το δούναι.

Με τριάκοντα αργύρια σήμερα

προμηθεύεσαι ένα έστω

μειωμένο λαβείν.

Η ΠΙΣΩ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΘΑΡΡΟΥΣ

Τι αθώα που βραδιάζει

σα να μην έπονται τα ασυγχώρητα

σα να έσταξε σοκολάτα

μαύρη στο φανταχτερό γενέθλιο

φουστάνι μικρής ημέρας.

Ένας αθώος στην αρχή λεκές

που ένοχα σιγά σιγά

εξαπλώνεται σαν είδηση

ότι τα ορατά υπέκυψαν

στο αόρατο.

Μας περικλείει αυτό μας φοβίζει.

Παρατηρώντας όμως το ένα

και μοναδικό αστέρι να ξεναγεί

τόσο πολυάνθρωπο σκοτάδι

σε ολόκληρο ουρανό απερίφραχτον

δίχως να φοβάται

κάπως ηρεμούμε.

Κι όμως φοβάται.

− παλικαριές με το χάος; −

κι από το φόβο του

τρεμοφέγγει έτσι.

Προσγειώσου μαγεία.

Η ΠΙΣΤΟΤΗΤΑ

Έρωτας μικροσκοπικός αντίγραφο της

αρχαιότητάς του.

Πηλός

τον αναπαριστά μισοξαπλωτό σε βάση

διαφανή

να φαίνεται και η κρυφή πλευρά του.

Χρόνια ακουμπισμένος ασφαλής

σε ράφι − εικονοστάσι των αναμνηστικών.

Τον βρήκα θρυμματισμένο.

Τα μέλη του σωρός κομμάτια

αλλού το πόδι αλλού τα φτερά

αλλού το φταίξιμό του.

Υποπτεύομαι κάποιο ξεσκονόπανο

βαλτό Κύριος οίδε

από ποια πληγή παλιά

αποφασισμένη να πάρει εκδίκηση.

Μπορώ να συγκολλήσω τη ζημιά

έχω μελετήσει την ανατομία της απώλειας

προβληματίζομαι όμως αν πρέπει

σκέπτομαι μήπως αν τον αφήσω

σπασμένον κομμάτια

είναι πολύ πιο έρωτας έτσι.

Από τη συλλογή «Δημόσιος καιρός», εκδ. Ίκαρος, 2014.