Μιχάλης Γκανάς, "Ακάθιστος δείπνος"

ΑΝΤΙΤΙΜΟ

Μόνο το φίδι ξέρει τι θα πει

ν’ αλλάζεις το πετσί σου,

γι’ αυτό του περισσεύει το φαρμάκι.

ΑΤΑΦΗ

Παράξενη λιτανεία μυστικών αγίων

στους δρόμους μιας πολιτείας πόρνης.

Τα μάτια τους βαθιά, φωσφορίζοντα,

τρελαίνουν τα σκυλιά και τους νοικοκυραίους.

Μια φυλή ονείρων επαναπατρίζεται στο αίμα μου,

λίκνο της πιο μεγάλης ξενιτιάς,

πονεί το αίμα μου σαν μυρμήγκι πληγωμένο,

απαρατήρητο, υπόγειο, εργατικό,

το αίμα μου αποκρίνεται σε καθετί που αγγίζω.

Βαθαίνεις την αφή μου ανυπόφορα,

μουσική πατρίδα,

άταφη σ’ όλα τα τραγούδια μου.

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

                                           στην Πόπη

Μπακίρι από Γιαννιώτη γανωτζή

να φέγγει να σπιθοβολάει το γέλιο σου,

τα λόγια σου να σκάνε μέσα μου

σαν τις χειρομπομπίδες.

Κορμί που λάχτιζες σαν αγριμάκι

προτού σε πάρει ο ύπνος,

τρεις νύχτες τώρα με διπλό προσκέφαλο

αχνίζω νικοτίνη,

τρέχω με ογδόντα πυρετό

ύστερα με διακόσια

τρελαίνομαι στις δημοσιές.

Κι η μοναξιά ένα μάθημα πικρό

κι ο θάνατος μια μαύρη κουβαρίστρα,

έλα με την αγάπη,

έλα με το νερό.

Μη λείψεις άλλο μη μ’ αφήσεις

παλάμη διάφανη κι ορθή καρδιά,

που σ’ αγαπώ που με τρομάζεις,

που μου ’δωσες ψωμί κι αστροφεγγιά

το μέταλλο του στήθους πάλι

και του κορμιού το κοιμισμένο τύμπανο.

ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Να σ’ έχω δίπλα μου, να σ’ ανασαίνω

σα δημητριακό Ιούλη μήνα,

να ’σαι κοντά μου θημωνιά, πουλί

έκπληξη καθημερινή, έτσι που ανεβαίνεις

από τα μπάζα της φωνής σου

στο λυγμό.

Τραγούδι μου

κι εσύ μανάβη της φωνής μου,

ανάβεις σπίρτα μες στο αίμα μου,

ανάβεις το ξερό χορτάρι,

πέτρινο το γεφύρι πέτρινο

δεν καίγεται μαυρίζει.

ΕΥΝΟΙΑ

Στο σούρουπο

στα κρύα του Νοέμβρη

τα σπίτια μηρυκάζουν κούτσουρα.

Γροθιές σφιγμένες τα πουλιά

βρεγμένα, κρυωμένα

αλλά στη μέσα τσέπη της ζωής.

Από τη συλλογή «Ακάθιστος δείπνος» (1978), που συμπεριλαμβάνεται στον συλλογικό τόμο «Μιχάλης Γκανάς - Ποιήματα, 1978-2012», εκδ. Μελάνι, 2013.