Έφη Καλογεροπούλου, "Χάρτης ναυαγίων"

ΑΝΑΛΗΨΗ

Έγινε νησί απελπίστηκε

σωρός από σκοτάδι

ξεδίπλωσε τον εαυτό του έξω απ’ την πόρτα

τώρα μπορεί να τον δει ολόκληρο τον εαυτό του

φεύγει ψάχνει επιστρέφει

κρατά φακό φωτίζει το τρύπιο του καπέλο

βρίσκει το ρολόι, ρολόι τσέπης γίνεται χρόνος

πατά στη ζυγαριά μετρά θερμοκρασία

τον βρίσκει κι από χιόνι πιο ελαφρύ παράξενο

η θάλασσα γύρω του έχει δίχτυα ο βυθός

σφουγγάρια κι η νύχτα κόκκινους αγγέλους

μια σωματική ανάμνηση που λιώνει τον κυκλώνει

δελφίνια ψάρια στα βαθιά κι ένα άλογο λευκό

καλπάζει χρόνια

από πού ήρθε; Πού πηγαίνει;

Στον επόμενο τόνο η νύχτα πίνει οινόπνευμα

μασάει νικοτίνη

ντύνεται πουλί πετά

κλείνει τα μάτια

είναι παντού

βρέχει φωτιά

κι αστέρια

ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

Για να συναντηθούμε

πρέπει να διακινδυνεύσουμε

την απόσταση του άλλου

μια απόσταση φωνών

ντυμένοι μυθιστόρημα

ξεχασμένοι από τρυφερότητα

παραδομένοι στην απόγνωση

έρποντας ή ακόμη και στα τέσσερα

δοσμένοι σ’ ένα ανομολόγητο παιχνίδι

πένθους

αφής

σφαγής

ΣΦΑΛΜΑ ΤΥΧΑΙΑΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

Είμαστε η χαμένη δυνατότητα

οι λέξεις που δε γίναμε

τα παιδιά που πέφτουν απ’ τα όνειρά μας

ξημερώματα

οι δρόμοι τα αδιέξοδα και οι ατέλειωτες

χειρονομίες τους

οι άδειες θέσεις δίπλα στου τρένου

το παράθυρο

Είμαστε το λίγο

του χρόνου το ελάχιστο

Το ολομόναχο του κόσμου

είμαστε

η σκόνη του σκοτωμένου χρόνου

ΘΑΛΑΣΣΑ

Γιατί είναι η αγάπη μια θάλασσα ολόκληρη

βλέμμα πριν το βλέμμα

γη δίχως εξουσία

πόρτα ανοιχτή

σιωπή ξεκλείδωτη

Γιατί είναι η αγάπη

το ολόκληρο

το ανερμήνευτο

το καθαρό το αίμα της θυσίας

ο βυθός του Καλού

η γνώση της απώλειας

το πηγάδι που αναβλύζει

το τέλος του θανάτου

ΓΗΤΕΥΤΕΣ

Κι αφού σ’ αγαπώ οφείλω να είμαι κάτι περισσότερο

από σπασμένος καθρέφτης

ναι από απελπισία γίνονται τα θαύματα

και πίστη

γι’ αυτό κρεμασμένοι στη δική μας κόλαση

υπέροχα πλανημένοι

θα μεταμορφώσουμε το βαθύ της νύχτας φως

σε άσπρο λευκό χιόνι ελαφρύ

γητευτές πουλιών διάφανοι

θα ονειρευτούμε πως ονειρευόμαστε ακόμη

γιατί το θαύμα έχει μια μοίρα μυστική

και το συνήθειο να μυρίζει πάντοτε

θάλασσα ανάσταση κι αγάπη

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

Νύχτωσε

σκοτείνιασε αλλά στο βάθος

φέγγει πάντα ο κήπος όπου περπατώντας

ξεφυλλίζεις το ανεξήγητο

Πόσα

βλέμματα ρόδων ψηφίδες ζωής

κόπηκαν βίαια κι έπεσαν στη χλόη

φύλλων θροΐσματα κελαηδισμοί πουλιών

ανάλαφρα φτερουγίσματα ονείρων

δραπέτευσαν από εφιάλτη παιδικό

άστρων μικρές κραυγές σημάδεψαν

για πάντα το κενό

Κι ακόμη

δρομάκια λιγότερο επικίνδυνα

από κείνα που δε ζήσαμε ποτέ

Από τη συλλογή «Χάρτης ναυαγίων / Chart of shipwrecks», εκδ. Μετρονόμος,

σειρά Ποιείν, 2017.

Δίγλωσση έκδοση. Απόδοση των ποιημάτων στα αγγλικά: Γιάννης Γκούμας.