Καίτη Τσιτσέλα, "Τα γυάλινα πουλιά"

Ο υποβολέας


Είμαι το χέρι
Με βυθίζεις στο σκοτάδι
και το ανάβεις
Πανικόβλητες στοιχίζονται οι σκιές
Σαν φοβισμένοι που προσεύχονται

Είμαι η θύμηση
Με φοράς κατάσαρκα

Όταν γαβγίζει η σιωπή τους ξεχασμένους
είσαι ο δρόμος
Είμαι η εμμονή σου
Είσαι η επινόησή μου

Είμαι το ουρλιαχτό το άηχο
του υποβολέα σου





Υπάρχεις;


Δεν ξέρω αν υπάρχεις
ή είσαι μια παραίσθηση
σύμπτωμα μέθης
Μια ανάγκη ίσως
τις νύχτες να ζωγραφίζω θάλασσα





Ο βράχος


Σαν βράχος σού χαρίστηκα
και μ’ άγγιξες
όπως αγγίζουν οι τυφλοί

Όπως αγγίζονται οι τάφοι
από τους ζωντανούς
για να εξοικειώνονται





Το καφενείο 2


Στο τέλος του μονόδρομου
Η πόρτα δεν φωτίζεται φωτίζει
Ανήσυχος δεν βρίσκεις τα κλειδιά
Τ’ αφήνεις για αργότερα

Άλλο σ’ απασχολεί
Ένα φτερό και μία χούφτα άμμος
Πώς βρέθηκαν στην τσέπη σου





Διωγμένοι των χρησμών


Ντυμένοι με τ’ αποφόρια των θεών
Ξηλώνουν τις ραφές τους να προλάβουν
Το πρώτο φως που θα τους βγάλει απέναντι
Κορμιά τρόπαια του ανέμου

Και δεν θυμούνται ονόματα
Μόνο της θάλασσας θυμούνται
την αφρώδη αγωνία
Τα δάκρυα κρατάνε την υπόσχεση
Μόνο αν σκύψουν το κεφάλι τους
Θα πέσουν

                     Τι ονειρεύονται οι νεκροί
                     το πρώτο βράδυ του ύπνου τους;





Από τη συλλογή «Τα γυάλινα πουλιά», Αθήνα 2025.

Η Καίτη Τσιτσέλα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1951. Έχοντας ζήσει επί 30 χρόνια στο Βερολίνο, σήμερα ζει μόνιμα στην Κρήτη. Έχουν εκδοθεί δύο ακόμα ποιητικές της συλλογές, Τα αιωρούμενα (Διογένης, 1982) και Μεταβολές (Πλέθρον, 1984).