Αντώνης Μπουντούρης, "Τέσσερα ποιήματα"

ΑΠΟΡΙΑ

Σαν το πουλάρι απ’ τον δρυμό

κατέφθασες κοντά μου

Μ’ οπλές γεμάτες μυστικά.

Στο χυμό ενός λωτού

βούλιαξα μαζί σου.

Με ηχοτάξιδα, ευχές κι ευλογημένα λάθη.

Μέχρι σήμερα

μανικώνεις σπασμένα αγάλματα

μ’ εφηβικούς σπασμούς.

Σφουγγάρι ευγνωμοσύνης η ματιά σου.

Άραγε, το αξίζω τόσο βάρος;

ΚΡΙΣΗ

Κρεμασμένα αναφιλητά

Μονόχορδα

Οι μέρες μας.

Χωρίς πνοή

Η αναπνοή

Τις νύχτες μας.

ΧΡΕΟΣ

Δεν χρωστάω πουθενά

Μονάχα στη θάλασσα

Την τέφρα μου.

Ο ΓΑΜΟΣ

Κι ύστερα ήρθαν τα γεμάτα απογεύματα.

Εκείνα που κωπηλατούσε μ’ εμμονές πάνω μου.

Άρχισε να μου ζητά σκοτωμένο χρώμα, κόκκινο.

Στο έλιγος του έρωτα οι φλέβες έγιναν σχοινιά

Οι αναμνήσεις μια θηλιά.

Ήθελε την αγάπη ζωγραφιά για να

την δείχνει.

Υδροφόρα φορτωμένη σπίθες η κάθε μου στιγμή.

Όταν χτύπησα με το κοντάκι την καμπάνα

αντήχησε αίμα το χωριό.

Κι από τότε

Κάθε Κυριακή

Μικρά παιδιά πετούν

στο κεφάλι μου

ζωγραφιστά κουφέτα.

Αντώνης Μπουντούρης

Τα ποιήματα του Αντώνη Μπουντούρη δημοσιεύονται για πρώτη φορά.