Τόμας Στερνς Έλιοτ, "Οι κούφιοι άνθρωποι"

Οι κούφιοι άνθρωποι

                                      Μια πεντάρα για τον Γέρο Τύπο

I

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι

Είμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι

Σκύβοντας μαζί

Κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Αλίμονο!

Οι στεγνές φωνές μας, όταν

Ψιθυρίζουμε μαζί

Είναι ήσυχες κι ανόητες

Σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι

Ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί

Στο ξερό μας κελάρι.

Σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα

Παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση·

Αυτοί που πέρασαν

Με ολόισια μάτια, στου θανάτου τ’ άλλο Βασίλειο

Μας θυμούνται – αν καθόλου – όχι ως χαμένες

Βίαιες ψυχές, μα μοναχά

Ως κούφιους ανθρώπους

Τους βαλσαμωμένους ανθρώπους.

II

Μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα

Στου θάνατου τ’ ονειρικό βασίλειο

Αυτά δεν εμφανίζονται:

Εκεί, τα μάτια είναι

Ηλιόφως σε μια σπασμένη κολόνα

Εκεί, είν’ ένα δέντρο χορεύοντας

Και φωνές είναι

Στου ανέμου το τραγούδισμα

Πιο μακρινές και πιο τελεστικές

Από ένα μαραμένο αστέρι.

Ας είμαι όχι εγγύτερα

Στου θάνατου το ονειρικό βασίλειο

Ας φορέσω επίσης

Τόσο φρόνιμες μεταμφιέσεις

Αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες

Σ’ έναν αγρό

Φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος

Όχι εγγύτερα–

Όχι αυτή την τελική συνάντηση

Στου λυκόφωτος το βασίλειο

III

Αυτή είναι η νεκρή χώρα

Αυτή είναι του κάκτου η χώρα

Εδώ τα πέτρινα είδωλα

Σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν

Την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου

Κάτω από το σπίθισμα σβησμένου άστρου.

Αυτό είναι σαν αυτό

Στου θανάτου το άλλο βασίλειο

Ξυπνώντας μόνοι

Στην ώρα που είμαστε

Τρέμοντας με τρυφερότητα

Χείλη που θα φιλούσαν

Κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

IV

Τα μάτια δεν είναι εδώ

Δεν είναι μάτια εδώ

Στην κοιλάδα των άστρων που πεθαίνουν

Στην κούφια κοιλάδα

Το σπασμένο σαγόνι των χαμένων βασιλείων μας

Σ’ αυτό τον έσχατο απ’ τους τόπους συναντήσεων

Ψηλαφούμε μαζί

Κι αποφεύγουμε ομιλία

Μαζεμένοι στην όχθη του πρησμένου ποταμού

Αόμματοι, αν δεν

Τα μάτια μας ξαναφανούν

Όπως το αέναο άστρο

Του πολύφυλλου ρόδου

Στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο

Η ελπίδα μόνο

Των κενών ανθρώπων.

V

Εδώ πάμε γύρω απ’ την φραγκοσυκιά

Φραγκοσυκιά, φραγκοσυκιά

Εδώ πάμε γύρω απ’ την φραγκοσυκιά

Στις πέντε το πρωί

Μεταξύ ιδέας

Kαι πραγματικότητας

Μεταξύ κίνησης

Kαι δράσης

Πέφτει η Σκιά

                Διότι δικό σου είναι το Βασίλειο

Μεταξύ αντίληψης

Kαι δημιουργίας

Μεταξύ κίνησης

Kαι απάντησης

Πέφτει η Σκιά

                Η ζωή είναι πολύ μακριά

Μεταξύ πόθου

Kαι σπασμού

Μεταξύ δύναμης

Kαι ύπαρξης

Μεταξύ ουσίας

Kαι πτώσης

Πέφτει η Σκιά

                Διότι δικό σου είναι το Βασίλειο

Διότι Δική σου είναι

Ζωή είναι

Διότι Δική σου είναι η

Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει

Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει

Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει

Όχι μ’ ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό.

Από το βιβλίο «Τ. Σ. ΈΛΙΟΤ, ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ»,

Ελληνική μεταγλώττιση - εισαγωγή: Αριστοτέλης Νικολαΐδης.

Εκδ. Κέδρος, δ΄ έκδοση.