Λίνα Βαταντζή, "Πέντε ποιήματα"

Υφή Ήλιου

Οι ξεχασμένοι περίπατοι

έχασαν την ροή της κίνησης,

σαν φαντάσματα των κήπων

φωλιάζουν στα παρτέρια.

Όταν η θλίψη ξεφεύγει

από τα μάτια πέφτει σαν βροχή

τόσο λυπημένη, τόσο δροσερή,

σαν ουράνιο τόξο αιωρείται

πάνω στα θρυμματισμένα πέταλα.

Συντριβή

Θυμάσαι;

Άραγε τα αγκάθια της μνήμης

σε ματώνουν;

Οι διαδρομές της ιστορίας

καυτά ρυάκια

διαβρώνουν τη ζωή.

Ίσως οι ήλιοι,

αλλότριοι καθημερινοί

δικαστές,

τη νέμεση επικαλούνται.

Την Αδράστεια μην αποζητάς -

Η νύμφη δεν εξηγεί

μόνο αναμένει

στα δάση της ημέρας

να ηχήσει μελωδικά

μια λέξη-

Συγχώρεση.

Νύχτα Αντιθέσεων

Συνάντησα τη νύχτα των σκέψεων

Οι ερωτήσεις των ματιών

Αστραποβόλα αστέρια -

Περπάτησα στα μονοπάτια της λύπης

Οι απαντήσεις της καρδιάς

Πίκρα στα χείλη -

Άκουσα στο τραγούδι του κόσμου

Τα εναλλασσόμενα συναισθήματα

Αειθαλή δέντρα -

Συνάντησα τη νύχτα των σκέψεων

Στην ακαταλληλότητα του χρόνου.

Φτερά

Στα ύψη προσπαθώ να πετώ

μα τσακισμένα φτερά έχω -

φοβάμαι.

Υπάρχουν σύννεφα βροχής

οι φτερούγες υγρές στον αέρα -

δεν κινούμαι.

Ακτίνες μάχονται την πυκνή καταχνιά

ασάλευτος μένει ο ουρανός -

πουλιά δεν τον σχίζουν.

Ακύμαντος παλεύει ο χρόνος

δίχως πτήσεις και ανατολές -

συναντώ μόνο δύσεις.

Πληγωμένο πουλί με σπασμένα φτερά

χωρίς ελπίδα να πετάξω

παραμένω στην άγονη γη -

σιωπηλή.

Χωρίς Κουράγιο

Το μολύβι να πιάσω

δεν έχω κουράγιο,

λέξεις να γράψω

συναισθήματα.

Αδύναμα χτυπά η καρδιά

στα δάση του μυαλού

τα βρύα κάλυψαν το μέλλον.

Ένας σκίουρος κοροϊδευτικά

ροκανίζει τη σκέψη

στα ριζά των οξιών

μανιτάρια γελούν-

Μην τα μαζέψεις

δηλητήριο χαρίζουν.

Άκου! Τα βήματα στα φύλλα

Ερινύες είναι

οι δρόμοι που δεν πέρασες

φιδωτά σε αγκαλιάζουν.

Δεν έχει φως αυτό το δάσος

πυκνά λογχοειδή φυλλώματα

αντιστρέφουν την πορεία

του ήλιου.

Κυκλάμινα ξεπροβάλλουν

στα ξερά πλατανόφυλλα-

Τα πέταξε το δέντρο

στο έδαφος σαπίζουν-

Βαλτώνει η ελπίδα.

Η άνοιξη αργεί,

Αν έρθει.

Χωρίς κουράγιο

την έκφραση μου

απλώνω ανερμήνευτη.

Μόνο εσύ-

Εσύ που χάραξες τα χέρια σου

με μοναξιά

ερμηνεύεις το τραγούδι των πουλιών.

Αντηχεί στα μάτια σου

φυλακισμένη φωνή.

Μια μυλόπετρα λιώνει

τα φωνήεντα

τα σύμφωνα δεν υπακούνε-

Συριγμοί ανάσας ο αντίλαλος

καλύπτει την ασάφεια.

Είναι βαρύς ο χρόνος

κάθεται στα γυμνά δάκτυλα

και αναμένει

το θάρρος της λήθης

ναρκωμένες αναμνήσεις

βυθίζονται σε έλος.

Χωρίς κουράγιο

Χωρίς λέξεις

Μόνο σκιές

Οι δύο σκιές μας.

Τα ποιήματα της Λίνας Βαταντζή δημοσιεύονται για πρώτη φορά.

Στην εικόνα: Pieter Brueghel the Elder, “Landscape with the Fall of Icarus”.
Πηγή για την εικόνα:

https://en.wikipedia.org/wiki/Landscape_with_the_Fall_of_Icarus