Ελένη Μαρινάκη, "Mετράω ως το δέκα"

ΚΡΥΦΟ

Δεν έμαθα ποτέ το όνομά της. Σκόρπιες κου-

βέντες, μυστικές, τη θέλανε χαμένη. Κορίτσι

ακόμα στα δεκαεφτά, πού βρήκε το κουρά-

γιο, πού το σκοινί. Κανείς δεν τη μνημόνευ-

σε. Δεν άναψαν κερί ούτε καντήλι, σαν να

μην έζησε. Σκιά θολή που αιωρείται ακόμα

πάνω από τα σκίνα.

ΜΝΗΜΗ

Λέγανε πως γεννήθηκε χωρίς φωνή. Ήρθε

χειμώνα στο χωριό και κρύφτηκε με μια γω-

νιά στο χάλασμα. Κανείς δεν ήξερε το όνο-

μά της ούτε τον τόπο της. Τριγύριζε στους

κήπους τα μεσημέρια κι έσερνε το κορμί της

σαν να πονούσε. Έστηνε στα πουλιά παγίδες

και στις πηγές θόλωνε τα νερά. Τρομάζανε

οι χωριανοί όταν την έβλεπαν και τα παιδιά

τρέχανε να κρυφτούνε. Έρχεται η βουβή ψι-

θύριζαν. Κάποτε τη συνάντησα κι εγώ και

τέλειωσε το καλοκαίρι.

ΑΓΑΘΟΕΡΓΙΑ

Τα μεσημέρια της Κυριακής πηγαίνω με τη

θεία μου στις φυλακές. Φορώ το κόκκινο

φουστάνι και την κορδέλα στα μαλλιά. Μοι-

ράζουμε τσιγάρα και γλυκά. Πίσω από τα

κάγκελα μας πριονίζουν με τα μάτια οι φυ-

λακισμένοι. Λέω το ποίημα χωρίς φωνή. Ένας

ψηλός από το βάθος μού κλείνει διαρκώς το

μάτι. Στρέφομαι προς τα πίσω έντρομη. Δεν

έχει έξοδο.

ΧΩΡΙΣ ΑΡΘΡΟ

                                          Στη Μαρία Τσολακούδη

Έφυγε από το σπίτι ένα πρωί και τον κατάπιε

ο καιρός. Έγραψε στην αρχή δυο τρία γράμ-

ματα και ύστερα μισές κουβέντες. Χρήματα

δεν έστειλε ποτέ. Μόνη της η Σοφία πάλευε

το χωράφι και τα ζώα, μόνη μεγάλωνε και τα

παιδιά. Τον έφεραν μια Κυριακή σ’ ένα κασό-

νι, ασυνόδευτο. Δώδεκα χρόνια είχε να τον

δει. Μόνη της πάλι έσκαψε τον τάφο. Στην

πλάκα έβαλε να γράψουν την ημερομηνία

της ταφής και από κάτω με κεφαλαία, ΞΕΝΟΣ.

Μ’ ΕΝΑ ΞΥΠΟΛΥΤΟ ΠΑΛΤΟ

Δεν είναι ούτε δώδεκα χρονώ ο Ίβο και ήρθε

από τα βόρεια κρυμμένος σ’ ένα φορτηγό.

Πέντε μερόνυχτα σκοτάδι, ανάσανε όλη την

πίσσα της εθνικής κουλουριασμένος σε μια

τρύπα. Νύχτα τον ξεφορτώσανε στα σύνορα.

Μ’ ένα ξυπόλυτο παλτό γυρίζει τώρα στις

πλατείες και ζητιανεύει βλέμματα.

Από τη συλλογή «Μετράω ως το δέκα», εκδ. Μελάνι, 2018.

Η Ελένη Μαρινάκη γεννήθηκε και ζει στα Χανιά. Σπούδασε γραφιστική και ζωγραφική στην Αθήνα, όπου και εργάστηκε αρκετά χρόνια. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, του Κύκλου Ποιητών και του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος. Έχει εκδώσει οκτώ ποιητικές συλλογές. Ποιήματά της περιλαμβάνονται σε ανθολογίες, ενώ πολλά έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2006 η Εταιρεία θεάτρου «Μνήμη» ανέβασε στο θέατρο Κυδωνία στα Χανιά δραματοποιημένα ποιήματά της με τίτλο Τις νύχτες που κατεβαίνω στα όνειρα, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Βιρβιδάκη.