ΕΝΟΧΉ
Πόσο
κίτρινος είναι ο ήλιος
που
μας κοροϊδεύει.
Πόσο
ιδανικοί εμείς αναλύοντας
τις
ακτίνες του.
Πόσο επαίσχυντα ωραίοι
όταν
τραβάμε το σύρτη.
Και
μένουμε άφωτοι −
ο
ένας απέναντι στον άλλον.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ
Ο θάνατος υπάρχει. Είναι ο μεγάλος πατέρας
που μας φύτεψε στη μήτρα της ανυπαρξίας.
Γ. Θ. Βαφόπουλος
Διακρίνω
στο νερό τροχισμένα χαλίκια τα μάτια μας
σπόνδυλους
του θανάτου που μεγαλώνει μέσα στους νεκρούς.
Δρέψτε
κάθε καρπό:
Το
αίμα της καρδιάς του αγαπημένου φίλου
τους
ασίγαστους έρωτες
μ’
ένα σουγιά ξεφλουδίστε
τα
σπίτια σας και τα παιδιά σας.
Αφού
πεθαίνουμε από θάνατο φυσικό
η
μέτρηση των ημερών μας
ανήκει
στους νεκρούς
με
τ’ ανύποπτα συναισθήματα.
Είναι
στο χέρι των νεκρών
κάθε
απόφαση
κάθε
προμελέτη
πηγάζει
από το μίσος τους
κι
ενσωματώνεται στην ανάμνηση
της
κάθε μέρας.
Δρέψτε
κάθε καρπό
κι
ας μην ωρίμασε ακόμη σε
γιατί
στάθηκε πάντα αμφίβολη
η
νεκροψία της ποίησης.
Η ΘΑΛΑΣΣΑ
Ζω
σ’ ένα δωμάτιο
γεμάτο
πίνακες ζωγραφικής
που
απεικονίζουν
θάλασσες.
Τη
νύχτα νιώθω να με απορροφούν
μια
δίνη πράσινη
ίσια
στη νεκρή καρδιά τους
σαν
μαχαίρι.
Ενδοιασμούς
όμως η θάλασσα δεν έχει·
κι
εγώ δεν πάσχω από υποψίες.
Η ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ
Οι
θλίψεις πρέπει να σιωπούν
όταν
σταλάζει μέσα μας ο βαρύς όρκος.
Η
πορεία προς τους ξένους κοιτώνες
είναι
καθήκον των ψυχών
στο
μικρό τους θάνατο.
Ώρα
την ώρα
αλλοιώνονται
τα πρόσωπα
τα
μέλη αφυδατώνονται
προβάλλονται
στο επίπεδο του απείρου
κι
επιστρέφουν τιμωροί θεοί
με
τη δικαιοσύνη
και
τη μοναξιά.
ΑΝΗΚΩ
Στις
άκρες των πλήκτρων μου
φύτρωσαν
νεκροί και τραυματίες.
Ονειρεύονται
τ’ όνειρό μου
διαδίδουν
την ύφανσή του
την
όρχησή του την επιθανάτια.
Μύθος
οι αλέκτορες κι οι υποκρούσεις.
Ανήκω
στο συνδικάτο των τύψεων.
Από
τη συλλογή «Εν φαντασία και λόγω», (1975), που περιλαμβάνεται στην συγκεντρωτική
έκδοση «Γιάννης Βαρβέρης - Ποιήματα, Τόμος Α΄, 1975-1996», εκδ. Κέδρος. (Γ΄
έκδοση, 2008).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου