Ειρήνη Παραδεισανού, "Δύο ποιήματα"

Φωτογραφία: Κώστας Αντωνιάδης 

Δεν έχω πια φωνή να μιλώ

δέκα χιλιάδες παιδιά πρόσφυγες έχουν εξαφανιστεί στην Ευρώπη

δέκα χιλιάδες παιδιά πρόσφυγες έχουν εξαφανιστεί στην Ευρώπη

δέκα χιλιάδες παιδιά πρόσφυγες έχουν εξαφανιστεί στην Ευρώπη

δέκα χιλιάδες παιδιά πρόσφυγες έχουν εξαφανιστεί στην Ευρώπη

δέκα χιλιάδες παιδιά πρόσφυγες έχουν εξαφανιστεί στην Ευρώπη

...

( Δεν έχω πια φωνή να μιλώ.

Το στόμα μου γίνηκε μια λίμνη χώμα.

Σαλεύει ορθάνοιχτο

στο μαύρο

και μια σμέρνα μου τρώει τη γλώσσα.

Δεν έχω πια σάλιο να φτύσω.

Ξερό το χώμα που μασώ

κι έγινε πέτρα

βυθισμένη στην άμμο του κρανίου

που κραδαίνει εμπρός μου

ο Άμλετ. )

Ποιητική

Κάποτε θα καταφέρω να μιλήσω

για το κομμάτι σίδερο

που ’χω καρφωμένο στα σπλάχνα

για το μέταλλο που σπρώχνει το μεδούλι

στις δυο χαράδρες

δεξιά κι αριστερά στους κροτάφους

και δεν αφήνει τα μάτια να δουν τίποτα

πέρα απ’ το βουνό της άγριας λαχτάρας.

Μέχρι τότε

ας αρκούμαι σε ασκήσεις ύφους

που μύωπες οι ειδήμονες

θα βαφτίζουν ποιήματα.

Ω είναι ωραίο να σε λένε ποιήτρια.

Είναι κι αυτό μια δίκαιη ανταλλαγή.

Δίνεις τα σπλάχνα σου, παίρνεις τον τίτλο.

Ανόητοι εσείς που θαρρούσατε πως θα γελάσετε το αίμα.

Μη μου δίνετε πια συγχαρητήρια.

Μονάχα πάρτε το καρφί απ’ τα μάτια μου.

Κι αν δεν μπορείτε,

έστω

σταθείτε από κάτω

και

βαστάξτε τα καυτά πετράδια που μου καίνε τη γλώσσα.

Ειρήνη Παραδεισανού