Μαρία Λάτσαρη, "Εν δυνάμει πραγματικότητα"

ΜΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΜΕΡΑ

ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑΣ Λ.Π.

Η πραγματικότητά μου ονειρική

και πώς να μην είναι

όταν βλέπω τα χρώματα της ίριδας

σε αριθμούς και γράμματα

το πέντε μπλε

το οκτώ πορτοκαλί

το πληκτρολόγιο πολύχρωμο

όταν ο ήχος της φωνής σου

έχει την γεύση των σύκων

που τρώγαμε μαζί κάτω απ’ την κληματαριά

όταν το τραγούδι των τζιτζικιών

αστράφτει φως κόκκινο

όταν ακούω τη μυρωδιά του θυμαριού

να κυλά με την αύρα στους αμμόλοφους

κάψα μεσημεριού

τα πεύκα μαζεύουν τη σκιά τους

Το ημερολόγιο γράφει μπλε Ιουλίου

ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Μάρτυς μου τα δάκρυα

ορκιζόταν

λες κι ο πόνος

είναι ζήτημα αλήθειας

ΣΤΟΝ ΒΥΘΟ

Κάθισε στην ανάστροφη καρίνα

η μπλούζα ασήμιζε από τα λέπια

χαμογελούσε με επιφύλαξη

μην είχε φύκια

ανάμεσα στα δόντια

(πού να ψάχνει τώρα

τον μπόγο της για νήμα)

Βρίσκεται ινσαλάχ

μίλια μακριά από τη φρίκη της πατρίδας

πολλές οργιές κάτω απ’ την επιφάνεια του Αιγαίου

ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

Χειμώνας

Φλεβάρης ξεφυσούσε

κατάμουτρα το χιόνι

έτοιμη να φύγεις

χλωμή διάφανη

σαν γάλα μητρικό

χιονόνερο

του στήθους σου

το πρώτο μας πάρε-δώσε

περίσσευε η σιωπή

από παντού

παιδί που το ξεχάσανε

με μισοφορεμένα παπουτσάκια

ΑΝΑΣΚΑΦΗ

Αυτούς που φύγανε

λέμε να τους θυμάσαι

αλλά εντέλει

εννοούμε να τους ξεχνάς

Αν και στη σκέψη σου χασομερούν

η λήθη

σιγά σιγά

τη σκιά των βημάτων τους σβήνει

κάθε στιγμή και μια φτυαριά χώμα

Η ζωή σε τραβάει απ’ το μανίκι

μην φτάσεις να πενθείς το μέλλον

Κάποτε ίσως τους ξαναβρείς

σε μιαν ανασκαφή

Από τη συλλογή «Εν δυνάμει πραγματικότητα», εκδ. Μανδραγόρας 2016