Μέσα- έξω
Γερνάω
μέσα μου,
με
γεωμετρική πρόοδο
και ταχύτητα φωτός
(χωρίς υπερβολή).
Από
την άλλη,
το
πρόσωπό μου δεν ακολουθεί:
εδώ,
ο χρόνος έχει παγώσει...*
*
Εύγε,
στις εταιρίες καλλυντικών και τα σύγχρονα επιτεύγματα της κοσμετολογίας
σε άρρηκτη συνάρτηση με τα γονίδια της μητρός
μου.
Τρέμω
τη μέρα που θα ’χω ήδη πεθάνει έσω μου
«από
φυσιολογικά αίτια»
(λόγω
προχωρημένου −ψυχικού− γήρατος)
και
εξωτερικά, θα περνιέμαι, ακόμα, για ζωντανή
(το ’χω
δει επανειλημμένως να συμβαίνει και,
πιστέψτε με,
δεν
είναι διόλου ευχάριστη συνθήκη).
Κινητή τηλεφωνία
Τριάντα
(30) τηλέφωνα τη μέρα,
ο μέσος
απολογισμός στο κινητό μου:
τράπεζες
για οφειλές/
πελάτες/
πακέτα
προσφορών/
πελάτες/
δημόσιες
αρχές & υπηρεσίες/
πελάτες/
σφυγμομετρήσεις κ.ο.κ.
κι
ούτε ένα δε ξεκινά ή δεν εμπεριέχει ένα «Πώς
είσαι ; Είσαι καλά ;».
Δε
βιώνω τη σύγχρονη «μοναξιά μέσα στο πλήθος»,
είμαι
η μοναξιά.
Ένας «δεξιός» κόσμος
Δεν
είχα δώσει ποτέ ιδιαίτερη σημασία
στην αριστεροχειρία (μου)
ωσότου
διάβασα, προ ετών, ένα άρθρο
για
το πώς ο κόσμος είναι «φτιαγμένος»
από δεξιόχειρες,
για δεξιόχειρες.
Αρνούμαι,
όμως,
να
κατηγοριοποιηθώ ή να θυματοποιηθώ
γι’
αυτή την, κατά τα κοινώς, ιδιαιτερότητά μου
κι
ας είναι ο κόσμος, πράγματι, φτιαγμένος έτσι:
εγώ τον έφερνα, ανέκαθεν,
στα μέτρα μου.
Πρώτη δημοσίευση στο εξαμηνιαίο περιοδικό
λογοτεχνίας και λογοτεχνικής κριτικής «Θευθ,
οι δύο όψεις της γραφής», τχ 4, Δεκέμβριος 2016.
Στην εικόνα: Pablo Picasso, “Tête de femme”, 1958
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου