Παναγιώτης Στάθης, "Έξι ποιήματα"

Λάθη μικρά


Τα λάθη μου ήταν λίγα
μικρά και άτολμα·
λάθη μισά.

Τα λάθη μου ήταν δειλά
χωρίς φαντασία·
ανάξια της ψυχής μας
εντελώς συγκεκριμένα,
υπολογισμένα·
λάθη για ισχνή καρδιά
και πόδια παγωμένα.

Τα λάθη μου ήταν λειψά,
δυσανάλογα των ευκαιριών
και των δυνατοτήτων μου·
και των προσδοκιών σου·
λάθη γελοίως σεμνά.

Ξέρω αγάπη μου
ήταν λάθος λάθη·
λάθη ασυγχώρητα.





Τίποτα δεν άλλαξε

(στις Νέες Βρυσούλες Κορινθίας)


Της σκέψης τα άγρια ποδοβολητά
τραντάζουνε του υακίνθου τ’ άνθη
και τα ακορφολόγητα κλωνιά των λωτών
τα κατακόρυφα.

Τι κι αν αχάραγα κολλήσαμε
εφτά ευχές σε επιτοίχιες κορδέλες,
και ελπίδες αποθέσαμε
σε πράγματα που είπαμε θεούς,
και τις παλάμες μας ενώσαμε
σε προσευχή;

Ο άσπρος σκύλος στην αγάλακτη συκιά
που τρέφεται με σιτεμένα οστά εκπλήκτων
και οιμωγές κορασίδων,
όρτσα στο Γραίγο
ακόμα γαυγίζει.

Όλα φρεναπάτη, κοιμήσου καλή μου.
Τίποτα δεν άλλαξε·
ευτυχώς.





Κυκλικός Χορός


Μερικές φορές
το σύμπαν γεννιέται
κάθε μέρα της ζωής μας
στις έξι το πρωί
έτοιμο να σύρει
τον κυκλικό χορό·
έτοιμο πάντα
να μας πει
το ίδιο ψέμα.





Τρόποι Δύστροποι


Σήμαντρα αμφίβολοι τρόποι το σούρουπο
χίλιες κίτρινες στιγμές ανάσες θρηνούν
ρούσα δύστροπη
ασυγχώρητη
σαν του πόθου το κρεβάτι στρώνεις βιαστικά.
Και λειώνεις.

* * *

Αμφιλύκη στη Μούντρα


Την ώρα που οι μέλισσες πιπίλιζαν
των γιασεμιών τα πρώτα άνθη
−και των σκίνων−

και οίνος θαμπός Σαββατιανός
τρίκλιζε σε άγιες ρωγμές
στο κάτω σκαλοπάτι

ντυμένος στα καλά
ονειρεύτηκα να με κοιτάς να βαδίζω
στην άκρη μιας κοιλάδας ήχων πλαγιών
και συναισθημάτων αναξιοπρεπών
όπου χοντρή πάχνη δρόσιζε
φλεγόμενες ανεμώνες,
σπασμένα πρόσωπα,
χαλασμένους γλουτούς.

Και καθώς μειδιούσα
κοιτώντας το φεγγάρι να τρέχει
στα μεγάλα νερά
και τα ζαλισμένα ελαιόδεντρα

εκεί στην αμφιλύκη
στην άκρη της αγάπης
γενναίοι, έτοιμοι
τον φόβο της ασχήμιας αψηφώντας
σμίξαμε στα βάθη της σιωπής
λεπτό αέρα να πιούμε

και σκοτάδι.





Αύγουστος του ’13


Ο ήλιος της πρωίας του Αυγούστου
έχει εξαιρετικά ασθενείς απολήξεις
που τρεμοπαίζουν όσο εσύ
αργείς να ξυπνήσεις·
αργείς να φέρεις
τις μεταπτώσεις των ενοχών
που θάλλουν στις τσέπες των ενιαυτών,
που πάλουν στις ρίζες των ονείρων μας.

Κατά τα άλλα
σε λίγο θα καθεύδουν για πρωινό
στον αβέβαιο ίσκιο της αμπόλιαστης μουριάς
μέσα σε ευρύχωρα μαγιό
βαλκάνιοι τουρίστες
με μάγουλα άλικα πρησμένα
πρησμένα σαν τις προσδοκίες τους
τις άκρως υποκειμενικές
τις άκρως επιφανειακές
τις άκρως ουσιώδεις.

Έφυγε η μέρα.
Λεπτή αδύναμη σιωπή
και ευγενικό σκοτάδι
και ένα κύμα μαβί
πίσω από τα σκίνα
χυμάει πάνω
στα τσιμεντένια σκαλοπάτια μου.

Ο Παναγιώτης Στάθης γεννήθηκε στη Δόμβραινα Βοιωτίας και κατοικεί στον δήμο Διονύσου Αττικής. Έχει σπουδάσει Φιλοσοφία της Τέχνης και κατέχει μάστερ Χημικού Μηχανικού (MSChE) με ειδικότητα στην θερμοδυναμική.

Η επερχόμενη ποιητική συλλογή του είναι έκφραση μιας πραγματικότητας πολλαπλών και εύπλαστων πιθανοτήτων και ομολογία μιας αντίληψης της φύσης και της συνείδησης όπως αναδύεται μέσα από την ελεύθερη παρατήρηση άυλων ψανθρώπων και πραγμάτων και εμβάθυνση στη σύγχρονη εμπειρική φιλοσοφία. Ο τίτλος της συλλογής, έρχεται από τη κυματοσυνάρτηση Ψ στην εξίσωση του Έρβιν Σρέντιγκερ.

Ψάνθρωποι, κατά τον συγγραφέα, είναι οι άνθρωποι της νέας, της άυλης και άχρονης πραγματικότητας που − αν και ακατανόητη − είναι αυτή.  Οι ψάνθρωποι, ελεύθεροι από την ψευδαίσθηση της ύλης, του χρόνου και της ελεύθερης βούλησης μπορούν και απολαμβάνουν στο έπακρο τα δώρα αυτής της ανυπαρξίας που είναι κυρίως η ομορφιά, η αγάπη και το ενδιαφέρον για την ζωή.

Του ιδίου:
Βαβυλώνιοι, ποιητική συλλογή, 2014, εκδ. Ιωλκός. σ. 80.



_____________
Τα ποιήματα «Λάθη μικρά», «Τίποτα δεν άλλαξε», «Κυκλικός Χορός» και «Τρόποι Δύστροποι», δημοσιεύονται για πρώτη φορά.


Στην εικόνα: William Blake, «Oberon, Titania and Puck with Fairies Dancing» (1786).

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.