Τι άλλο μου είπε αυτό το ποίημα
Ίσως, μα τώρα
στο άπειρο μέσα και στο χρόνο κάτι άλλο με καλεί
Ίσως με τραγουδήσει τώρα άλλο πουλί.
Μπορεί να ήμουν πάνθηρ
Μπορεί να ’μουν λεπίδα λαιμητόμου
π’ άστραφτε μες στο φως.
ποιος σου ’πε ότι ένα ποίημα
μπορεί να μην οργώνει;
Να ’μπαινες στο κλουβί μου
σα γη να μου απλωθείς
να κάψω τα ζιζάνια που φύτρωναν στο χώμα της,
να ’σκυβες τον αυχένα στην εγκοπή του ξύλου
που θα ’πεφτε η λεπίδα πιθανόν.
Ποιος σου ’πε ότι ένα ποίημα
μπορεί να γίνει ο δίσκος της χρονιάς;
να στοιχηματίζουν στο ιπποδρόμιο
τις ώρες τους τις μάταιες να περνούν
σε τυχερά, λογής λογής, παιχνίδια.
Εσύ,
ν’ ακολουθείς πάντοτε τ’ άστρο σου.
κι όταν ακόμα ούτε καν το διακρίνεις
είναι σκυμμένο πάν’ απ’ το κεφάλι σου
Όσο κι αν φαίνεται άπιαστο
γεννήθηκε για σένα.
Κάποτε θα τ’ αγγίσεις.
Και μια στιγμή πριν ξεψυχήσεις
θα διασχίσει τ’ άπειρο διάπυρος διάττων
και θα εκραγεί βεγγαλικό
μες στην αιωνιότητα.
Αλλʼ αν μιλήσω για να δικαιολογηθώ
τα ίδια μου τα λόγια θα με καταδικάσουν
κι οι δικαστές
θα πούνε πάλι όπως συνήθως
ότι ήμουν ένα ποίημα επηρμένο.
Εγώ σωπαίνοντας θ’ ακούω από μακριά
υπόκωφα να φτάνουν οι καινούργιες συμφορές
που ήδη ξεκινήσανε για μένα.
Ακόμα και γι’ αυτές
σα να ʼτανε κυρώσεις γι’ ανομίες δικές μου
όλοι θα ʼρθουν να καταθέσουν εναντίον μου
στις ενδεχόμενες καινούργιες δίκες μου.
Πηγή:
«Σταύρος Βαβούρης, Πού πήγε, ώς πού πήγε
αυτό το ποίημα [1940-1993]», εκδ. Ερμής 1998.
Στην εικόνα: J.A.G. Acke, «The Poet» (1911).
Πηγή
για την εικόνα: Wikimedia Commons.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου