Ευσταθία Δήμου, "Απώλεια λήθης"

ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ


Στον κόρφο μου ζει ένα φίδι.
Μαζί μου ήρθε και θα φύγει.

Κόβει απ’ τη σάρκα μου και τρώει.
Κουλουριάζεται στο ίδιο μπόι.

Με μάτια από φως κοκκινωπό
μέσα μου στάζει αίμα νωπό.

Ανοίγει νέες φλέβες, με πνίγει.
Το άδειο του δέρμα με τυλίγει.

Βουτώ στη θάλασσα της νάρκης.
Από φαρμάκι είμαι αυτάρκης.





ΑΠΩΛΕΙΑ ΛΗΘΗΣ (II)


Μνήμη μου, ήρθες απόψε μακρινή.
Φερμένη από μια τέχνη μαντική.

Πρώτα, το πρόσωπό σου σχηματίζω.
Δεν άλλαξες πολύ στοιχηματίζω.

Έπειτα διοχετεύω το κορμί
σε στάση που αναβλύζει την ορμή.

Μονάχα τη φωνή σου δεν πειράζω.
Σε ανείπωτες λέξεις τη μοιράζω.

Σαν όνειρο αρχίζω να θυμάμαι.
Ξυπνώ. Μόνη στο πλάι σου κοιμάμαι.





ΕΞΑΙΡΕΣΗ


Άφησα το σώμα μου ανοιχτό όταν φανείς.
Σπρώξε την πόρτα απαλά. Μέσα κανείς

δεν κατοικεί. Έφυγα κι έμεινε βορά
στο σκύλο χρόνο που κουνάει την ουρά.

Μονάχα κάθε άνοιξη επιστρέφω
ανοίγω τα παράθυρα, το βλέμμα στρέφω

στις ρωγμές που αυλακώσανε το δέρμα −
ένα δίχτυ από ρυτίδες δίχως τέρμα.

Έξω το σκυλί γαβγίζει. Βγαίνω μόνη.
Κατ’ εξαίρεση ορμάει και με δαγκώνει.





ΜΟΝΑΞΙΑ


Όσα οι δυο μας ζήσαμε μία δύση
χώρια από μας συνέχισαν τη ζήση.

Στο παρελθόν που ανοίγονταν μπροστά τους
χωρίς τη σάρκα μπήκαν και τα οστά τους.

Και στην καινούργια τους ζωή θέση δεν
έχουμε εμείς πλέον, είμαστε στο μηδέν

συνέβη το μοιραίον. Μείναμε πίσω
στο μέλλον μας δεμένοι, ξένοι ίσως

ή εχθροί που τους ενώνει ακόμα
μια μοναξιά από κόκκαλα και σώμα.





Η ΜΟΥΣΑ


Ο ποιητής πάσχει από δόξα.
Σε κάθε ποίημα η ίδια λόξα.

Τη Μούσα κατηγορεί ευθέως
που δεν τιμήθη ως κορυφαίος.

Η επιθυμία κύκλους κάνει.
Μοναδική ελπίδα η κάννη.

Οι κριτικοί βοηθείας χείρα
τείνουν και η Μούσα του χήρα

μένει να περιμένει πάντα
τη δόξα και τον ανδριάντα.





Από τη συλλογή «Απώλεια λήθης», Οι εκδόσεις των φίλων 2019.