μ’ ένα αγκάθι στο λαιμό
θα σταθώ στην άκρη στο ποτάμι
πόδια τεντωμένα και πατούσες
πίσω από σάπιες καλαμιές ρίζες και σπάρτα
με τσίνορα από τον ήλιο καμένα
και την ποδιά βρεγμένη όνειρο
τον άνεμο ν’ ακούω που θα κοροϊδεύει
τρελή τρελήηη τρελήηηηη
τα πουλιά να σφυρίζουν τσιιιρ τσιιρρρουουουου
θα κρατώ την αλήθεια στα μάτια από κάτω
και τα παιδιά, εκείνα μόνο κι εγώ
θα ’ρχόμαστε τους ανθρώπους να συναντάμε
Ασημίνα Λαμπράκου
Πρώτη δημοσίευση
Η φωτογραφία είναι της Ασημίνας Λαμπράκου.
Μέσα από την συμβολική χροιά των εικόνων, και από το απρόβλεπτο ύφος σας, που ως συνήθως αιφνιδιάζει, διαχέεται έντονο συναίσθημα, το οποίο την λύτρωση δια του τέλους αποζητά, αγγέλλοντας, ταυτόχρονα, αρχή νέα, που, μοναξιά προϋποθέτει και από κοινού με τα παιδιά διαχείριση της αλήθειας, έχοντας μορφή αμαγάλματος από αερικό λευκό και όνειρο από μνήμη και έλαιο ελεήμον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γραφή σας, σκληρή και θωπεύτρα, στοίχημα για τους αρρώστους ιχνευτές αποτελεί.
Αγαπητέ κύριε Καζάση, πόσους μήνες μετά!, ευχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφήτα έχουμε "πει" και σε άλλη ευκαιρία
ευχαριστώ για τον τρόπο και τον κόπο της ανάγνωσης καθώς και την επιμονή σας στο νόημα της λέξης έλαιον... εμμένω στη δική μου, κι ας με έχουν ορμηνευμένη να αφήνω τους ανθρώπους να βαδίζουν τη δική τους διαδρομή μέσω στίχων... το έλαιο εδώ μπορεί και ναναι απλώς υλικό μνήμης όπως εκείνο/εκείνη που καίει σε καντήλι // κάντε μου μια χάρη κι αν δείτε αυτό το σχόλιο, να σκεφτείτε και έτσι το ποίημα / ευχαριστώ ιδιαιτέρως
καλά να είσαστε και καλή συνέχεια στα δικά σας, με ορμή παρεχόμενα, ποιήματα / μη φανταστείτε ότι δεν σας διαβάζω
Ασημίνα ή Ωρέλια (Orelia) μπλογκοψευδώνυμο