Καίτη Παπαδάκη, "Δύο ποιήματα"

Χέρια ακίνητα

Περιεργάζεται με έκπληξη

τα σχοινιά στις πλάτες

των περαστικών.

Με τρόμο διαπιστώνει

πως περνούν  κλωστή απ’ το κρανίο.

πως κεντούν στον νου

το μονόγραμμα του νόμου,

της παραίτησης.

Τραβάνε ύστερα τον σπάγκο

μέχρι τους ώμους.

Η επιστήμη προχωρά.

Μπορείς πια:

1. Να κινείσαι

2. Να πετάς

3. Να κρεμιέσαι απ’ το ταβάνι

Είναι λεπτή κλωστή

και δεν πονάει.

Όμως, κάποιες νύχτες,

όπως  συζητά

με τους άλλους κρεμασμένους,

ακούει την αποσύνθεση

να σέρνεται

ανάμεσα στις λέξεις,

στα όνειρα

και στις φωνές.

Κάποιες νύχτες

χοντραίνει το σχοινί,

οχιά τυλίγεται

στον λαιμό και τα πόδια.

Τότε   απ’ τα χείλη της βγάζει

ατσάλινες λεπίδες.

Μα όταν πάει να τις μοιράσει,

με  μεγαλύτερη έκπληξη,

αντικρίζει παντού

χέρια ακίνητα,

γάγγραινα…

θαύματα φυλακισμένα

σε τετράγωνη σπηλιά,

δεν έχεις πια να εξιστορήσεις

παραμύθια για τέρατα, για μαγικούς αυλούς.

Παλεύεις μ’ ό,τι απέμεινε:

μ’ ένα γοβάκι ξεσκισμένο,

μ’ ένα λέπι άγριου δράκου,

με το νύχι της νύχτας.

Δεν έχεις  πια να εξιστορήσεις.

Το γαλανό μόνο σε σκόνη τέμπερας.

Το καλοκαίρι σκοτώθηκε

στην τελευταία πυρηνική καταστροφή.

Τα πάθη των ανθρώπων συρρικνώθηκαν

σε στιγμιαία τρέιλερ λίγο πριν τις ειδήσεις.

Τώρα που ο Ιερώνυμος  ανακατεύει  πάλι  τα χρώματα,

τώρα που ο κήπος  βάφτηκε με αίμα,

η καρέκλα μου στένεψε ξαφνικά.

Τα χαρτιά τσαλακώθηκαν

και  το στόμα μου πετάει άγουρα μήλα.

Όξινη  η γεύση της αλήθειας

στα χείλη των περαστικών,

που η πείνα τους τολμά

κι αγγίζει τη γλώσσα μου.

Όξινη η  γεύση  των θαυμάτων

που δραπετεύουν

δειλά απ’ το αρχαίο κάδρο.

Καίτη Παπαδάκη

Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Hieronymus Bosch, «The Garden of Earthly Delights» (detail).

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.